گالری زیرزمین دستان +۲
آدرس: الهیه - خیابان فیاضی (فرشته) - خیابان بیدار - پلاک ۶تلفن: ۰۲۱۲۲۰۲۳۱۱۴
ایمیل - وبسایت
ساعت کار: ۱۶:۰۰ تا ۲۰:۰۰
تهران / فصل دوم / نقطهی گریز
دستان +۲ برگزاری نمایشگاه آثار کیان وطن با عنوان «تهران / فصل دوم / نقطهی گریز» را اعلام میکند. این نمایشگاه در روز ۲۵ تیر ۱۳۹۵ افتتاح میشود و تا تاریخ ۱۶ مرداد ادامه خواهد داشت.
کیان وطن (م. ۱۳۵۵، تهران) هنرمند طراح پرکار و خستگیناپذیر، سالهاست که در مجادله با جاذبهها و دافعههای تهران، این شهر و تاریخش را میپاید، میکشد و میپژوهد. مهمترین بنمایههای طراحیهای او در سالهای اخیر تاریخ معماری، طراحی شهری و تغییرات شهرسازی تهران بوده است. حاصل این تمرکز، سهگانهی گستردهی «تهران» بوده که سومین بخش آن با عنوان «تهران / فصل دوم / نقطهی گریز» در این نمایشگاه ارائه شده است. آثار کیان وطن تاکنون در هشت نمایشگاه انفرادی و چندین نمایشگاه گروهی به نمایش درآمدهاند. این اولین نمایشگاه انفرادی آثار این هنرمند در دستان است. آثار او قبل از این در یک نمایشگاه گروهی در زیرزمین دستان ارائه شده بود.
بارزترین وجه مجموعهی «تهران» کیان وطن، نگرش تاریخی او به تغییرات شهری تهران از نگاهی معمارانه بهسوی آشوبی در لایههای مختلف شهرسازی است. رویکرد این مجموعه صرفاً مطالعه از طریق منابع تاریخی و پژوهشی نیست، بلکه اساس کار هنرمند تجربهی مستقیم، پیادهروی، مشاهده و تمرین بوده، بهطوریکه خود را با روحیهی معماریها همراه کرده و هم در نوستالژیای مالیخولیایی اجتنابناپذیر آنها و هم با پیکرهای نیمهجانشان زندگی کرده است.
«تهران / مقدمه»، تاریخ تهران را از اواخر دوران قاجار تا اواسط دورهی پهلوی اول، با مطالعه روی معماری لالهزار، باغ اتحادیه و باقیماندههای معماری این دوره در تهران معاصر، نمایش میدهد. «تهران / فصل اول / شبانه»، که عنوانش را از آلبوم «شبانه»ی فرهاد مهراد وام گرفته، معماری و شرایط اجتماعی تهران در دوران پهلوی دوم تا دورهی انقلاب را نمایش میدهد — فضاهایی سیاه و سفید و خلوت، در سکون و سکوت، و فریادهای یکبارهی شبانه.
«تهران / فصل دوم / نقطهی گریز»، جدال تهران با هویت را در دوران معاصر نمایش میدهد — شهرسازی در دورهی بیقاعدهی امروز برای سالها اهمیت خود را از دست میدهد و عناصری بیهویت و بیجا یکباره در فضاهایی درمیان یا دور از محیط متعارف شهر قد میکشند. داربستها برپا و بنایی ساخته میشود، انسجام از بین میرود و هر بنا تبدیل به شیئی سرگشته درمیان هاشورهای متراکم شهر میشود.
امید روحانی دربارهی «فصل اول» نوشته بود که «تهران کیان وطن، در نمایشگاههای قبلیاش، هنوز تهرانی با اندک اصالتی بود. بناهایی آشنا از هویتی کهن و شناختهشده، از اصالتی که هنوز بارقههایش در لابهلای خطوط تیره و کدر، تاشهای سیاه و سفید و هاشورهای غلیط و زیرلایههای رنگ سیاه و دودی و انبوهی کدری و سیاهی دستکم قابل تشخیص بود… اما این تهران جدید هیچچیز از اصالت گذشته و حتی از هویت چند دههی اخیر هم ندارد. خالی و سیاه است، تودهای ازشکلافتاده و بیرنگ و سیاه و قیرگونه.» همین رویکرد و مسیر در «فصل دوم» هم جاری شده، بهطوریکه اینبار، هویت تهران درست آنچیزیست که نیست.