گالری اُ
آدرس: تهران، خیابان ویلا (نجات الهی)، کوچه خسرو، پلاک ۴۶،گالری اُ
تلفن: ۸۸۹۲۲۰۲۸
ایمیل - وبسایت
ساعت کار: یکشنبه تا پنجشنبه ۱۲ تا ۲۰ جمعه ۱۶ تا ۲۱ گالری شنبه ها تعطیل است.
دوباره یکبار دیگر
نمایشگاه تازهای از عکسهای محمدرضا میرزایی با عنوان «دوباره یکبار دیگر» روز جمعه ۱ بهمنماه ۱۳۹۵ به میزبانی گالری اُ در تهران گشایش مییابد.
در نمایشگاه «دوباره یکبار دیگر» ۲۱ عکس در ابعاد ۴۰×۵۵ سانتیمتر، ۵۰×۶۶ سانتیمتر و ۶۰×۸۰ سانتیمتر به نمایش در خواهند آمد. در توضیحاتی که در مورد این نمایشگاه توسط گالری اُ منتشر شده، آمده است: «محمدرضا میرزایی شیفته عکاسی است و اصولا عکاسیاش کیفیتی خودارجاعانه دارد، با این وجود از منابع الهام بسیاری در عکسهایش بهره میگیرد. این شاید تا حدی رویکرد نویسندگان دایرةالمعارفی همچون جیمز جویس و یا توماس پینچن را به یادمان بیاورد که از هر چه میدانستند و میخواندند و تجربه میکردند در آفرینش خلاقانهشان بهره میبردند. از اینرو برای درک و ستایش تمام و کمال جویس باید با تاریخ ادبیات بریتانیا آشنا باشیم و البته جزییاتی از تاریخ ایرلند، مذهب کاتولیک و البته وضعیت مکان شناسانه دوبلین را بشناسیم. عکسهای میرزایی هم در ارجاعات او به پیشنیانش معنی تازهای مییابند. او بی وقفه به سراغ عکاسان رفته است. در دنیای عکسهای او حتی شیوه عکاسان آماتوری و اشتباهات آنها، ستوده شدهاند. چینش عکسهایش در کنار یکدیگر بیشباهت به شکل ذهنی شعر مدرن نیست و از تاثیرات و اهمیت نقاشی بر آثار او نیز نمیتوان گذشت.
در«دوباره یکبار دیگر» که دومین نمایشگاه انفرادی محمدرضا میرزایی در گالری اُ است، شاید میرزایی به شکلی واضحتر به تعدادی از نقاشان مورد علاقهاش مانند تری وینترز و یا اد رینهارت میپردازد و در مواردی حتی تا مرز باز سازی آثار آنها پیش میرود. میدانیم که خلق نقاشی با تاثیرپذیری از عکس چیز تازهای نیست، اما برعکس این مسیر، یعنی خلق عکس با تاثیر از نقاشی معاصر و کیفیتهای نقاشانه، داستانی متفاوت است. میرزایی با تاکید بر بنیادیترین و سادهترین ویژگیهای عکس، یعنی قاب، زاویه دید و یا کیفت نور دیالوگش را با نقاشی آغاز و تکههایی از این جهان را بی زمینه میکند و به مفهوم گستردهتری از انتزاع میرساند. انتزاع بصری همهی ماجرا نیست. چیزها حتی وقتی که فیگوراتیو هستند، در جایی میان غرابت و انتزاع در تصاویر او از نو ساخته میشوند و میرزایی از این غرابت به سمت معنای احتمالی ایجاد شده میان همنشینی تصاویر حرکت میکند. عکسهای او و وسعت موضوعیشان به تصاویری از سرزمینی بیگانه و یا در موقعیتی بغرنج میمانند، تصاویری دربارهی دیدن در جایی که نمیتوان گفت. تصاویری که گاهی برخوردی زیبایی شناسانه با زشتی و یا درهم شکستن و البته بیقراریاند.»
محمدرضا میرزایی متولد ۱۳۶۴ در تهران و دانشآموختهی مقطع کارشناسی ارشد رشتهی هنرهای زیبا از دانشگاه پنسیلوانیا است. آثار او در نمایشگاههای انفرادی و گروهی متعددی در تهران، لندن، دوبی، پاریس، مسکو، استانبول، دوبی، ونیز، فیلادلفیا، واشنگتن، وین و لس آنجلس به نمایش درآمدهاند. میرزایی برندهی جوایز مختلفی از جمله لوگولند ۲۰۱۳ شده و دو کتاب از او با عناوین «چیزی که ندارم» توسط انتشارات ادیتزیونی دل برادیپو در ایتالیا و «اینک خورشید میدمد» توسط انتشارات دانشگاه پنسیلوانیا در آمریکا به چاپ رسیده است.
گشایش: جمعه ۱ بهمنماه ۱۳۹۵ - ساعت ۱۶ تا ۲۱
نمایشگاه تا ۱۲ بهمنماه ۹۵ روزهای دوشنبه تا پنجشنبه از ساعت ۱۲ تا ۲۰ و جمعهها از ساعت ۱۶ تا ۲۱ دایر است.
گالری شنبهها تعطیل است.
تهران، خیابان ویلا (نجاتاللهی)، کوچهی خسرو، شمارهی ۴۶، گالری اُ
مونا امتعلی
مجموعهای از آثار رویِ کاغذِ مونا امتعلی (م. ۱۳۶۱، تهران)
واقعیت هریک از آثار او، یا خود هنرمند یا فردی از اعضای خانواده و یا انسانها و فضاهاییاند که هنرمند با آنها برخورد داشته است. تصویر آثار، نمایش تکهتکه شدهی وابستگیها و ارتباط هنرمند با هریک از موضوعات است. پرداختن و یا به جای گذاشتن جزییات یا حذف آنها، در ارتباط مستقیم با احساسات او نسبت به هریک از آنهاست.
آثار او با مملو بودن از جو خصوصی – بسیار زیبا، پر جزییات و اسرارآمیز – مخاطب را برای بازدید از دنیای باطنی هنرمند دعوت میکند.
او در دومین نمایش خود در این گالری، همچنان به هویت خود که آثار کوچک است پایبند بوده، به آثار خود با طیف عظیمی از خاکستری، رنگ بیشتری اضافه کرده و به بازی با فرم و زاویهی دید ادامه داده است.
شکل روان شکل دورو
گالری اُ مجموعهی آثار اخیر شیرین صباحی را با عنوان «شکل روان شکل دورو» به نمایش میگذارد که شامل کولاژهای کاغذی و پارچهای، چیدمان روی پنجرههای گالری و یک فیلم است.
او تحت تأثیر اثر نوریوکی هاراگوچی با عنوان «ماده و فکر (حوض روغن)» (۱۹۷۷) در موزهی هنرهای معاصر تهران و مجموعهی انیمیشنهای ژاپنی که در دههی ۱۳۶۰ از تلویزیون ایران پخش میشد، در سال ۱۳۹۵ به ژاپن سفر کرد تا روی دو پروژهی مجزا اما مرتبط در زمینهی فرمهای مختصر و انتزاعی و امکانِ تغییر کارایی آنها کار کند.
صباحی ابتدا با استفاده از کاغذهای اورگامیای که نقوش هندسی دارند، کولاژهایی براساس شخصیتهای آشنای انیمههای ژاپنی میساخت: شخصیتهایی که مشخصهی دوران اولیهی رواج فرهنگ «کاوایی» بودند (کاوایی لفظاً به معنای «کوچک و بامزه»، «با نمک» یا cute است). پس از مدتی که با این محصولات و کالاهای فرهنگی کار کرد، توجهش به کاغذهایی جلب شد که باید دور میریخت و با کنارهم گذاشتن دورریزهای مختلف، فرمهای جدیدی خلق کرد. حاصل این بررسی بصری، مجموعهای با عنوان «کولاژهای کمخرج» است. کار صباحی با فرمهای مدور در این مجموعه از مقالهی سیان گای با عنوان «با نمکیِ آوانگارد» (۲۰۰۵) تأثیر گرفته. به تعبیر سای، چیزی که «بانمک» است به نظر نرم، دوستانه و بیآزار میآید، اما در نگاهی دقیقتر میتواند موذی و مقتدر باشد. به دنبال تاملات بیشتر روی زیباشناسی مفهومِ بانمکی مجموعهی «بالهها» به وجود آمد که در آن صباحی سیلوئتهای دوطرفهای را با استفاده از پارچههای موجود در بازار خلق میکند؛ سیلوئتهایی که هم حس دیداری و هم حس لامسه را درگیر میکنند.
همچنین در این نمایشگاه فیلمی را میبینیم با عنوان «چشمانداز عاریتی» دربارهی مجسمهی مینیمال نوریوکی هاراگوچی در موزهی هنرهای معاصر تهران. صباحی که مدتها مجذوب سطح تمیز و صیقلی این اثر بوده (از جنس روغن دورریز) و قبلاً از آن به عنوان اسباببازی استفاده میکرده است، حالا به استودیوی هنرمند در ژاپن سفر میکند. این فیلم شامل بازدید از آثار پیشین هنرمند در توکیو و مکانهای دیگر است، و همینطور گفتوگویی با هنرمند دربارهی مجسمههایش و دلیل انتخاب مایعات و سایر مواد دور ریختهشده در آثارش. او به علاوه دربارهی اثرش در تهران نیز خاطراتی میگوید.
«وقت پنجره (تهران، خیابان ویلا، کوچه خسرو، پلاک ۴۶)» سومین اجرای این پروژه بعد از نصب آن برای نخستین بار در توکیو و سپس در ریکیاویک است. در این کار صباحی نقوشی را روی پنجرههای فضای نمایشگاه میچسباند. این نقوش یادآور چسبهایی است که مردم در زمان جنگ روی پنجرهها میچسباندند تا خطرات احتمالی ناشی از شکستن شیشهها را کم کنند (مثلاً در طول جنگ جهانی دوم در انگلستان و ژاپن یا در زمان جنگ ایران و عراق در دههی ۱۳۶۰ در ایران). این اثر، که اشارهای است به آسیبپذیری مادی و معنوی فضای نمایشگاه، الگویی را احیا میکند که مدتهاست به فراموشی سپرده شده است.
بازخوانی مجدد، بازیافت و تغییر کاربری ابزارهای اصلی کار صباحی در آثار مختلف او هستند. «شکل روان شکل دورو» تاملی است بر گذار از تزیین به سادگی، و شکلها و هندسههایی که در جریان این گذار همه جا را فرامیگیرند.
–
شیرین صباحی امسال آثارش را در موزهی هنرهای زنده، ریکیاویک؛ موزهی عکاسی معاصر شیکاگو؛ و گویا کرتین، توکیو به نمایش گذاشتهاست. او دومین جایزهی مجیک آو پرشیا را در سال ۱۳۹۰ دریافت کرد و در سال ۱۳۹۱ در بنیاد دلفینا رزیدنسی گذراند. او عمدتا با تصاویر متحرک و یا حواشی آنها کار میکند. صباحی در سال ۱۳۶۳ در تهران متولد شد و اکنون در برلین زندگی میکند. «شکل روان شکل دورو» دومین نمایشگاه انفرادی او پس از تنها نمایشگاه انفرادی او در سال ۱۳۸۸ در تهران است.
چهره / تصویری از خود
چهره/ تصویری از خود
به انتخاب فریدون آو
افتتاحیه 19 آذرماه، همزمان در:
گالری آران، خردمند شمالی کوچه دی پلاک 12
گالری اُ، خیابان استاد نجات اللهی کوچه خسرو پلاک 46
بنیاد لاجوردی، خیابان استاد نجات اللهی، سپند شرقی پلاک 20
پروژه های آران، نوفل لوشاتو، کوچه لولاگر پلاک 5
غلبه
علیرضا چلیپا
گشایش: ۱۴ آبان ۱۳۹۵
گالری اُ نمایشی از آخرین نقاشیهای علیرضا چلیپا (م. ۱۳۶۳،شیراز) با عنوان «غلبه» برگزار میکند.
غلبـــه
. . . عینهو خمِ تیزی گرفتهی قناره که گیر کند؛ زمان که کند میشود و کـــش میآید و غلیظ میشود و … میایستد . دیده ، که تار میشود و نم میگیرد و برق میزند از غلبـــهی انتظاری غلیظ و کشدار ، بیقرارِ لحظهای پیش از آن رویداد است. رویدادی که بر بازدم پرتکرارش غلبه کرده …
—علیرضا چلیپا
پینوشت : غلبه دیدگاهیست معطوف به آن هویتی که سعی در تصویر کردن لحظهای ساکن پیش از یک رویداد را دارد . لحظهای که ماندگارترین تصویر را برای همهی آدمها هنگام یادآوری به وقت باز تعریفش تداعی میکند.
سیاه و سفید
گالری اُ نمایشی از آخرین آثار سمیرا کربلایی (م. ۱۳۵۸، تهران)، با عنوان «سیاه و سفید» برگزار میکند. این مجموعه حاصل بیان طراحانه، توان متاثرکننده و بداهگی نقاشی با زغال و کلاژ است. هنرمند در این مجموعه با طیف وسیعی از اشکال بیانِ بصریِ این تکنیک درگیر شده: از لطیفترین تا خشنترین سطوح و از قطعیترین تا مبهمترین خطوط. مجموعهی این عوامل بستر مناسبی بوده است برای جولان برداشتهای ذهنی و تفسیرهای به پایان نرسیده از اموری که تجربهی زندگی روزمرهی هر کسی را شکل میدهد.
برایند این روابط موجب پدیدآمدن کیفیتی زیباشناختی شده که حاصل درهمآمیزی و یکپارچه شدن دریافتهای تکهتکه به وحدتی است که معنایی را به شکل ضمنی بیان میکند.
شاید بهترین ارمغان این مجموعه حضور نابهنگام امر اتفاقی در شکلگیری بیان عاطفی تصویر باشد.
بدون عنوان
نمایگاه نقاشی آرمین ابراهیمی در گالری ا
میدان غار
دوم مهر نمایشگاه عکسهای حامد سوداچی با عنوان «میدان غار» در گالری اُ گشایش مییابد.
این نمایشگاه شامل ۲۰ عکس در سایز ۵۰ در ۵۰ و ۳۰ عکس در سایز ۲۵ در ۲۵ و گزارشی از نمایشگاه خیابانی «اعلان» است.
حامد سوداچی متولد 1363 تهران، کارشناسی هنرهای تجسمی از دانشگاه علم و فرهنگ است. در کارنامهی حامد سوداچی یک نمایشگاه انفرادی در گلری والی و یک نمایشگاه خیابانی در تهران و همچنین یک نمایشگاه دونفره در گالری طراحان آزاد و چندین نمایشگاه گروهی به چشم میخورد.
این نمایشگاه از 2 تا 13 مهر ماه در گالری اُ برگزار میشود.
آدرس گالری اُ: تهران - خیابان نجات الهی - کوچه خسرو - پلاک 46 -
تلفن 88922028
انتقال به سرخ
الری اُ مجموعهای از آثار سینا برومندی (م. ۱۳۵۹، تهران) با عنوان «انتقال به سرخ» را به نمایش میگذارد.
این مجموعه در مدت سه سال در شهر تهران با دوربینهایی با امکانات خانگی برای دستکاری(modify) عکاسی شده و در کل به سه بخش تقسیم میشود. بخش اول که به نوعی مانیفست مجموعه است، به واسطهی اعوجاجها و کیفیت فوکوس در بازنمایی دقیق واقیعت یا سوژهی عکاسی است. در دو مجموعهی دیگر با استفاده از همین عدم توانایی، تلاش بر تغییر دادن(altering) شکل متعارف سوژه (در ماشینهای راهسازی و مجسمههای شهری) و بوجود آوردن اشکال دیگر و ناشناختهای انجام گرفته است.
سه در سه (۵)
نمایشگاه گروهی
هما عبداللهی
حسین شیراحمدی
مریم صباغپور
گشایش: ۲۹ مرداد ۱۳۹۵
“سه در سه” عنوان پروژهای از گالری اُ است که با هدف معرفی هنرمندان جوان و نوظهور نخستین دورهی خود را تابستان امسال برگزار میکند. این برنامه شامل ۵ نمایشگاه و هر نمایشگاه شامل ۳ نمایشگاه انفرادی است که هریک به مدت ۲ هفته ادامه مییابد. هریک از هنرمندان انتخاب شده برای این برنامه در یک طبقه از ۳ طبقهی گالری آثار خود را به نمایش میگذارند. اولویت برگزارکنندگان این برنامه در انتخاب هنرمندان، اصالت آثار، استعداد و جدیت افراد و همچنین توانایی آنها در استفاده بهینه از فضای کوچکتر اختصاص داده شده به آثارشان است.
هنرمندان منتخب دورهی اول در سال ۱۳۹۵، در حوزههایی چون طراحی، چاپ دستی، نقاشی ، مجسمه سازی و عکاسی فعالیت میکنند و به طور کلی این پروژه نگاهی ویژه به نسل جوانی از هنرمندان ایرانی را ارایه میدهد که اغلب در مراحل اولیهی حرفهی هنری خود هستند. پرداختن و معرفی هنرمندان جوان همواره یکی از هدفهای اصلی گالری اُ از ابتدا تا به امروز بوده است، با این برنامه امید داریم طیف بیشتری از بازدیدکنندگان را مخاطب قرار دهیم و در عین حال از گروههای وسیعتری از هنرمندان حمایت کنیم.
سه در سه (۴)
نمایشگاه گروهی
محمد علیزاده
محمود حقوردیلو
فاضل مصلینژاد
گشایش: ۱۵ مرداد ۱۳۹۵
“سه در سه” عنوان پروژهای از گالری اُ است که با هدف معرفی هنرمندان جوان و نوظهور نخستین دورهی خود را تابستان امسال برگزار میکند. این برنامه شامل ۵ نمایشگاه و هر نمایشگاه شامل ۳ نمایشگاه انفرادی است که هریک به مدت ۲ هفته ادامه مییابد. هریک از هنرمندان انتخاب شده برای این برنامه در یک طبقه از ۳ طبقهی گالری آثار خود را به نمایش میگذارند. اولویت برگزارکنندگان این برنامه در انتخاب هنرمندان، اصالت آثار، استعداد و جدیت افراد و همچنین توانایی آنها در استفاده بهینه از فضای کوچکتر اختصاص داده شده به آثارشان است.
هنرمندان منتخب دورهی اول در سال ۱۳۹۵، در حوزههایی چون طراحی، چاپ دستی، نقاشی ، مجسمه سازی و عکاسی فعالیت میکنند و به طور کلی این پروژه نگاهی ویژه به نسل جوانی از هنرمندان ایرانی را ارایه میدهد که اغلب در مراحل اولیهی حرفهی هنری خود هستند. پرداختن و معرفی هنرمندان جوان همواره یکی از هدفهای اصلی گالری اُ از ابتدا تا به امروز بوده است، با این برنامه امید داریم طیف بیشتری از بازدیدکنندگان را مخاطب قرار دهیم و در عین حال از گروههای وسیعتری از هنرمندان حمایت کنیم.
سه در سه (۳)
نمایشگاه گروهی
امیرحسین بیپروا
متین عابدی
میثم محفوظ
گالری ا
“سه در سه” عنوان پروژهای از گالری اُ است که با هدف معرفی هنرمندان جوان و نوظهور نخستین دورهی خود را تابستان امسال برگزار میکند. این برنامه شامل ۵ نمایشگاه و هر نمایشگاه شامل ۳ نمایشگاه انفرادی است که هریک به مدت ۲ هفته ادامه مییابد. هریک از هنرمندان انتخاب شده برای این برنامه در یک طبقه از ۳ طبقهی گالری آثار خود را به نمایش میگذارند. اولویت برگزارکنندگان این برنامه در انتخاب هنرمندان، اصالت آثار، استعداد و جدیت افراد و همچنین توانایی آنها در استفاده بهینه از فضای کوچکتر اختصاص داده شده به آثارشان است.
هنرمندان منتخب دورهی اول در سال ۱۳۹۵، در حوزههایی چون طراحی، چاپ دستی، نقاشی ، مجسمه سازی و عکاسی فعالیت میکنند و به طور کلی این پروژه نگاهی ویژه به نسل جوانی از هنرمندان ایرانی را ارایه میدهد که اغلب در مراحل اولیهی حرفهی هنری خود هستند. پرداختن و معرفی هنرمندان جوان همواره یکی از هدفهای اصلی گالری اُ از ابتدا تا به امروز بوده است، با این برنامه امید داریم طیف بیشتری از بازدیدکنندگان را مخاطب قرار دهیم و در عین حال از گروههای وسیعتری از هنرمندان حمایت کنیم.
سه در سه (دو)
نمایشگاه گروهی ایمان ایزدنیا، سپیده بهروزیان و میلاد فیروزفر
به یک رودخانه نمیتوان دوبار
به یک رودخانه نمیتوان دوبار / شهرزاد چنگلوایی / گالری ا
آخر بازی
"آخرِ بازى"
مهدى درويشى
٧تا ١٨ خرداد
گالرى اُ
يكشنبه-پنجشنبه ١٢ تا ٢٠
جمعه ١٦ تا ٢١
گالرى شنبه ها تعطيل است.
تهران، خيابان ويلا(نجات الهى)، كوچه خسرو، پلاك ٤٦
تئاتر صامت
گالری اُ / از طراحیهای علی نصیر با عنوان «تئاتر صامت»
در بسیاری از آثار علی نصیر میتوان لحنی داستانی را بازشناخت. نه به آن معنا که روایتی را نقل کنند یا نشانههای آشکاری از داستانی خاص را بازنمایی کنند. بل بدین معنا که نشانهها یا روابطی دال بر یک واقعه را میتوان در تصویر مشاهده و تصور کرد. انگار که ایماژهایی باشند که از دل روایتی عام ثبت و ضبط شدهاند. این روایت نامعلوم اما چیست؟ وقایعی مستند٬ اسطوره و افسانه٬ قصهای فولکلورو یا داستانی مدرن؟ تصاویر قابلیت خوانشی پرشمول دارند. جهان بصری علی نصیر٬ مانند مخیلهی آدمی هر روایتی را در خود میپذیرد و مانند دستگاهی خلاق ایماژهایی فوری را تولید میکند. از این رو نه تنها لحظات تماشاییِ ذهن نقاش٬ بلکه تصاویر/تفاسیر/اسنادی از روایتهایی نامعلوماند: تصاویری از روابط انسانی(تنهایی٬ اروتیسم٬ سقوط٬ خشم و قدرت و …) که در زمینهی متغیر٬ انبوه و در حالِ «شدن» پسزمینه پدیدار میشوند. این وجه روایتگری را نه صرفا عامل فیگور٬ بلکه چندلایگی٬ بُعد فضا٬ تداوم بصری و البته ماهیت مرموز مناظر و لکهها تقویت میکند. به عبارت دیگر این تصاویر نقاشی اندیشهها نیست٬ بلکه اندیشهی نقاشی است. آثار او بیش از آنکه حضورِذهنِ نقاشانه باشند٬ حضور نقاشانهی ذهناند. تامل نقاشانه بر نقاشیاند.
— علیرضا رضایی اقدم
نقشه
نمایشگاه راضیه صدیقیان در گالری ا
گالری اُ مجموعهای از آثار اخیر راضیه صدیقیان با عنوان “نقشه” را به نمایش میگذارد. شاید حکایت آغاز جهان است و یا پایان آن . نقشههایی که تکرار دلیلی بر همسان بودن اجزائشان نیست، بلکه صرفا یک «اتفاق» است، شبیه آنچه در طبیعت رخ میدهد. در این آثار تاکید بر «یک چیز» معنایی ندارد، بلکه مجموعِ «چیزها» مد نظر است. حکایتی از جغرافیای نامعلوم. اینها برای صدیقیان نقشهی مکانی هستند که هنوز کشف نشدهاند.
بیخوابی
نمایشگاه گروهی
بهار علیزاد
نازنین اعوانی
افشین چیذری
سینا چوپانی
فربد الکایی
سجاد گل محمدی
علی کایینی
امیر کریمی
مقداد لُرپور
میلاد محمودی
امین منتظری
علیرضا نکویی
عسل پیروی
زرتشت رحیمی
مریم صباغ پور
هانیه صدری
ثریا شرقی
علی شایسته
نسیم تقی پور
سورنا زمانی
در گالری ا
گالری دامونفر با همکاری گالریهای اثر و اُ نمایشگاه گروهی با عنوان “بیخوابی”، از آثار هنرمندان جوان ایرانی به انتخاب پویا آریانپور را برگزار میکند.
گالری دامونفر یک دهه پیش اولین جشنوارهی «هنرهای متجسمی دامونفر» را جهت معرفی و تشویق نسل جوان هنرمندان برگزار کردد. هدف از این کار، ترغیب جوانانِ با انگیزه به عنوان آینده سازان جامعه بود و با نمایش دادن آثار این نسل جوان از هنرمندان، دغدغهها، تواناییها، قدرتها و ویژگیهای فردی آنها برای مخاطب روشن میشد.
نمایشگاه پیش رو، “بیخوابی”، به بیخوابی نسل جوان میپردازد که از نظراجتماعی آنها را دچار حالتی سرسامگونه، ناآرام و فراموشکار میکند. نمایشگاه “بیخوابی” سعی برآن دارد که وجهی پندار هنرمند در خلق یک اثر را به مخاطب منتقل کند. و این وجهی است که هم میتواند پندار و خلاقیت را به انگیزش وادارد و هم منجر به اضطراب و عدم پیوستگی شود.
سعی این نمایشگاه بر این است که بهترین آثار هنری و هنرمندانی را که طی سال ها توسط گالری دامونفر به رشد و بالندگی رسیدهاند، به مخاطب معرفی کند. این نمایشگاه که به طور همزمان در دو گالری برگزار میشود، حدود ۵۰ اثر هنری از ۲۰ هنرمند منتخب را به نمایش میگذارد و امید دارد این آثارکه متعلق به برخی از فعالترین و بهترین هنرمندان نسل جوان هستند، نظر مخاطب را جلب کنند.
پویا آریانپور متولد ۱۳۵۰ دارای مدرک کارشناسی نقاشی و سالها تجربه به عنوان یک هنرمند حرفهای و یک مربی مشتاق، که فعالانه با برگزاری نمایشگاه، هنرمندان جوان را در عرصهی هنر مطرح میکند، یکی از شناخته شدهترین هنرمندان ایرانی است که درسراسر دنیا نمایشگاه برگزار کرده است. نمایشگاه پیش رو طی همکاری با گالری اثر و گالری اُ شکل گرفته و بازدید از کارگاههای هنرمندان و انتخاب نهایی آثار حاصل همکاری آریانپور و مریم مجد از گالری اثر است.
فان
گالرى اُ مجموعهاى از آثار عكاسى مسعود حاججعفریزاده با عنوان فان (Ephemera) را به نمايش مىگذارد.
براى هر عكاس، عكاسى فرآيندی است كه همواره ميل به جاودانگى در آن خودنمايى مىكند. در واقع در ذات عكاسى ردپايى از تلاش انسان براى جاودانگى وجود دارد، در حالى در حالى كه خود عكس كه قرار است انسان را جاودانه كند، مانند هر چيز ديگری ميراست.
عكسهاى اين مجموعه از میان نگاتیوهایی که حاججعفرىزاده در تابستان سال ١٣٨٠ -٢٠٠١ در کشورهای ایتالیا، آلمان و اتریش عکاسی کرده و سه سال بعد در اثر نشت فاضلاب (حدود ٢٠٠٠ فریم) دچار آسیب جدی گشته، برگزیده شدهاند.
این حادثهی ویران کننده، تا مدتها دلمشغولى اصلى هنرمند در باب ماهیت عکاسی بودهاست. از این منظر، تجربهی عكاس در این مجموعه یادآور تلاش برای جاودانگی، به دست آوردن و از دست دادن در اثر تمدن، و زایش موجودی نو از میان ویرانههای این رویا و نهایتا دستیابی دوباره است.
کریم قانع
کریم قانع / گالری ا
گالرى اُ مجموعهاى از آثار چاپى كريم قانع را به نمايش مىگذارد. زمينهاى کم رونق، جادههاى حاشيه شهر، ماشينها، قراضهها، قطعات صنعتى و فضاهای كارگاهی؛ گاه چهرهای از یک آشنا و گاه غریبههایی که از دل شب بیرون میآیند، فضاى تصاوير او را شكل مىدهند. به سياق همين فضاها، حاشيه نشينان افرادى هستند كه او در آثارش به آنها مىپردازد. نحوهى پرداخت قانع به اين مكانها و اشيا و تلاش او براى نشاندادن حالات روحى و روانى اين آدمها، حاكى از همزیستی و شناخت هنرمند از آنچه به نمايش مىگذارد است، اما شدت و حدتی كه در آثارش وجود دارد، خود را بيش از يك توصيف به مخاطب مىنماياند. فضاهاى پر کنتراست که بر صفحه مهر شدهاند، ترس و اضطرابى كه در چهره افراد دیده میشود، موجودات اشباح مانندى كه گاه در پسزمينهها حضور دارند، محدودههای متراکمی را به وجود آوردهاند كه گویی عناصر صحنه، تصویر را به حصر کشیدهاند.
ضربه قلمهایی که کریم قانع در آثار چاپی سالهای اخیرش به کار گرفته (به مدد ابزاری کم و بیش غیر متعارف در چاپ سیلوگراف) به او این امکان را دادهاست که از طیف وسیعتری از خطوط و نقاطی ریزپرداز در آثارش بهره ببرد. لوح چاپ سیلوگراف در ابتدا امکان یک سطح به کلی سیاه است. با اولین شیار سفیدی بر لوحهی سیاه، سفری آغاز میشود، سفری در شب و در اعماق کولاک که همه چیز در آن یخزده و از کارافتاده است، گاه نبض عطوفت در خوابی آشفته میتپد …
مزرعهی حیوانات
مزرعهی حیوانات - کیانا غیایی - گالری ا
هبوط متبرک
هبوط متبرک / سهیل مختار / گالری ا
انسان در باغ عدن به درختی طمع بست و عصیان کرد و از همان ابتدای آفرینش خویش پیوندی معصیتبار با طبیعت بربست. با بار سنگین تنهایی و حیرانی به زمین تبعید شد و در گسترهی بیکران طبیعت در پی معنای حیات خویش جستجوها آغاز کرد. چشمی بر آسمان و چشمی بر درخت. در این گستره شکار کرد و شکار شد. در دامان مام طبیعت مامنهایی ساخت و پروش یافت و دانا شد، اما ترسی کهن همراه با ستایش، وجود و اقتدار قلابیاش را به بند کشیده است. ترس از طبیعت و ستایش طبیعت، طبیعتی که سرمنشا هبوط او بر این سیاره است، سرمنشا زجرها و نیایشهایش، خوشیها و پایکوبیهایش. بند بند هستیاش در بند بند طبیعت تنید تا آنجا که انسان نه دیگر موجودی در دل طبیعت که انسان-طبیعت است. موجودی همچون همهی جانداران که از طبیعت جان میگیرد و در آن جان میبازد. به جنگ طبیعت، مادر خویش و سرمنشا عصیانش میرود اما اندوه و تردید و تنهایی بر پیکر لرزان او فریاد میشود و سرانجام به این هبوط پراضطراب تن میدهد تا شاید قدسیت از دست رفته خویش را باز یابد، اما دستهایش در انتظار رهایی، درخت میشوند.
فرزین راهنشین
نمایشگاه ترکیب مواد روی کاغذ فرزین راهنشین در گالری ا
سيمكشى روكار
ژینوس تقیزاده / گالری ا
گالرى اُ با همكارى بنياد پژمان مجموعهاى از آثار اخير ژينوس تقىزاده با عنوان «سيمكشى روكار» را به نمايش مى گذارد. آثار اين نمايشگاه بيان كنندهى دغدغهى ذهنى هنرمند در ٦ سال گذشته هستند و در گسترهای از مديومهاى متفاوت به اجرا در آمدهاند كه غالبا در عين افتراق ظاهرى، از لحاظ مفهومى و معنايى وابستگىهاى عميقى با هم پيدا مىكنند.
عنوان سيمكشى روكار براى اين نمايشگاه به نوعى اشاره به ناتوانى و استيصال براى پيدا كردن راهحلى بنيادين و اساسى براى اوضاع به هم ريختهى حال حاضر دارد؛ گویا با آگاهی به این نکته که راهکارهای کوتاهمدت در نهايت خرابىهاى بيشتر به بار مىآورند، چاره مشكلات را جز در تن دادن به درمانهاى موقت و روبنايى نمیتوان دید؛ استعارهای از وضعیت عمومی و وضعیت هنرمند با خودش، پیرامونش و فضای جامعه و هنر؛ وضعیتی چنان نابسامان و در لایههای زیرین، فرسوده و غیرقابل اعتماد و ترمیم که تنها راه گذران امور را در چارهجوییهای موقت و راهکارهای کوتاهمدت جستجو میکند.
با وجود اينكه ريشهى شكلگيرى ايدهى نمايشگاه «سيمكشى روكار» را بايد در بستر سياسى و اجتماعى كشور ايران و تجربهى زيسته هنرمند جستجو كرد، اما ارجاعات تقىزاده مجموعهی موازی از شرایط همسان در بستر تاریخی و جغرافیایی مختلف است؛ گاه ارجاع به تصاویر آشنا، اخبار و حتی مستندات علمى درباره گونههاى جانورى كه عامدانه و از سر انتخاب به استقبال شكست و مرگ مىروند. براى مثال در اين نمايشگاه بخشی از مجموعه كتابهايى با الهام از كتابهاى سه بعدى كودكان به نمایش در میآید؛ کتابهایی كه مانند افسانهی پریان نیست و قهرمانانش در پايان داستان با خوشى ابدى به زندگیشان ادامه نمىدهند. در تصاویر دیگر به موازات شخصيتهایى دیده میشوند که به دنبال بًرد نیستند بلكه در آخر باختى شرافتمندانه را انتخاب میکنند. پرداختن به دلال المغربى – زن شهید فلسطينى كه در یک اتوبوس اولين جمهورى فسطين راتشكيل داد- اسمیت در تنهایی یک دونده دوی استقامت یا گلوریای آنها به اسبها شلیک میکنند، ابراهیم در کندوی فریدون گله، نهنگ نادر ٥٢ هرتز یا لوکانیکوس -سگی که در یونان به نماد مبارزه بدل شده است- … و بخشهاى ديگر نمايشگاه در ديدى كلىتر از همين نگاه تقىزاده نسبت به مقولهی خير و شر و انتخاب حاصل مىشوند.
ژینوس تقیزاده متولد ۱۳۵۰ در تهران است. او در هنرستان گرافیک خوانده، سپس به موازات همکاری با گروههای تیاتری و تیاتر عروسکی به تحصیل ادبیات نمایشی در فرهنگسرای نیاوران پرداخته است. او همچنین فارغالتحصیل مجسمهسازی از دانشکدهی هنرهای زیبای تهران است.
تقیزاده بیش از ۲۰ سال است که در حوزههایی چون ویدیو، چیدمان و اجرا فعالیت مستمر داشته و نمایشگاههای متعددی برگزار کرده است. به طور کلی چنان که از سابقه و کارنامهی تحصیلی و حرفهایاش نیز نمایان است، هنرمندیست که دغدغهاش کمتر محدود شدن به به یک مدیای مشخص وبیشتر نیازِ ایده و بیانِ اندیشهاش است. او سالهاست در زمینهی نقد اثر هنری با نشریات گوناگون همکاری میکند.
گالرى اُ با همكارى بنياد پژمان مجموعهاى از آثار اخير ژينوس تقىزاده با عنوان «سيمكشى روكار» را به نمايش مى گذارد. آثار اين نمايشگاه بيان كنندهى دغدغهى ذهنى هنرمند در ٦ سال گذشته هستند و در گسترهای از مديومهاى متفاوت به اجرا در آمدهاند كه غالبا در عين افتراق ظاهرى، از لحاظ مفهومى و معنايى وابستگىهاى عميقى با هم پيدا مىكنند.
عنوان سيمكشى روكار براى اين نمايشگاه به نوعى اشاره به ناتوانى و استيصال براى پيدا كردن راهحلى بنيادين و اساسى براى اوضاع به هم ريختهى حال حاضر دارد؛ گویا با آگاهی به این نکته که راهکارهای کوتاهمدت در نهايت خرابىهاى بيشتر به بار مىآورند، چاره مشكلات را جز در تن دادن به درمان هاى موقت و روبنايى نمیتوان دید؛ استعارهای از وضعیت عمومی و وضعیت هنرمند با خودش، پیرامونش و فضای جامعه و هنر؛ وضعیتی چنان نابسامان و در لایههای زیرین، فرسوده و غیرقابل اعتماد و ترمیم که تنها راه گذران امور را در چارهجوییهای موقت و راهکارهای کوتاهمدت جستجو میکند.
با وجود اينكه ريشهى شكلگيرى ايدهى نمايشگاه «سيمكشى روكار» را بايد در بستر سياسى و اجتماعى كشور ايران و تجربهى زيسته هنرمند جستجو كرد، اما ارجاعات تقىزاده مجموعهی موازی از شرایط همسان در بستر تاریخی و جغرافیایی مختلف است؛ گاه ارجاع به تصاویر آشنا، اخبار و حتی مستندات علمى درباره گونههاى جانورى كه عامدانه و از سر انتخاب به استقبال شكست و مرگ مىروند. براى مثال در اين نمايشگاه بخشی از مجموعه كتابهايى با الهام از كتابهاى سه بعدى كودكان به نمایش در میآید؛ کتابهایی كه مانند افسانهی پریان نیست و قهرمانانش در پايان داستان با خوشى ابدى به زندگيشان ادامه نمىدهند. در تصاویر دیگر به موازات شخصيتهایى دیده میشوند که به دنبال بًرد نیستند بلكه در آخر باختى شرافتمندانه را انتخاب میکنند. پرداختن به دلال المغربى – زن شهید فلسطينى كه در يك اتوبوس اولين جمهورى فسطين راتشكيل داد- اسمیت در تنهایی یک دونده دوی استقامت یا گلوریای آنها به اسبها شلیک میکنند، ابراهیم در کندوی فریدون گله، نهنگ نادر ٥٢ هرتز یا لوکانیکوس -سگی که در یونان به نماد مبارزه بدل شده است- … و بخشهاى ديگر نمايشگاه در ديدى كلىتر از همين نگاه تقى زاده نسبت به مقوله خير و شر و انتخاب حاصل مىشوند.
ژینوس تقی زاده متولد ۱۳۵۰ در تهران است. او در هنرستان گرافیک خوانده، سپس به موازات همکاری با گروههای تئاتری و تئاتر عروسکی به تحصیل ادبیات نمایشی در فرهنگسرای نیاوران پرداخته است. او همچنین فارغالتحصیل مجسمهسازی از دانشکدهی هنرهای زیبای تهران است.
تقی زاده بیش از ۲۰ سال است که در حوزههایی چون ویدئو، چیدمان و اجرا فعالیت مستمر داشته و نمایشگاههای متعددی برگزار کرده است. به طور کلی چنان که از سابقه و کارنامهی تحصیلی و حرفهایاش نیز نمایان است، هنرمندیست که دغدغهاش کمتر محدود شدن به به یک مدیای مشخص وبیشتر نیازِ ایده و بیانِ اندیشهاش است. او سالهاست در زمینه نقد اثر هنری با نشریات گوناگون همکاری میکند.
مکانتهی
نقاشیهای محمد خلیلی / مکانتهی / گالری ا
شهاب فتوحی
شهاب فتوحی
شهاب فتوحی (متولد ۱۳۵۹، یزد) در حال حاضر در تهران زندگی و کار میکند. او از ۱۳۸۷ تا ۱۳۸۹ در رشتهی هنرهای زیبا در مدرسهی اشتیدل در فرانکفورت تحصیل کرد. نمایشگاههای اخیر او شامل «ممنون برای نوشتن» گالری ۶۰۱ آرت اِسپِیس، نیویورک (۱۳۹۳)، «نمای معرف» (۱۳۹۲) گالری طراحان آزاد، تهران میشود. او همچنین در هفتمین دوسالانهی تایپه (۱۳۸۹)، چهارمین سهسالانهی آکلند (۱۳۸۹)، و یازدهمین دوسالانهی استانبول (۱۳۸۸) شرکت کرده است. ویدیوهای او در «اصل عدم قطعیت» درموزهی هنرهای معاصر بارسلون (۱۳۸۸) و «صداهای نو» در مرکز باربیکن لندن (۱۳۸۷) نمایش داده شده. او در سال ۱۳۹۳ در رزیدنسی موزهی کویینز در نیویورک و در سال ۱۳۹۴ نیز در برنامهی سامر آکادمی در بِرن شرکت کرد.
آثار
نمایشگاه آثار شهلا حسینی در گالری ا
-
کار شهلا حسینی بر هم زدن قواعد کارکردی اشیاست. از همین رو چینش آنها نوعی بازی است٬ یعنی قواعدی دارد که در درون خود آنها تعریف میشود. قواعد یک بازی صرفا دستورالعملهایی به موازات اصول نمادین زندگی نیست بلکه تعلیق این اصول٬ و برهم زدن توهم طبیعی بودن هر قاعدهی نمادینی است. نگریستن از دورنمای زمان طبیعی٬ سرنوشت بشری و هستی بیکران؛ هر قاعدهی نمادین تاریخی را از جدیت و مرجعیت خالی میکند.
سرزمین هرز
سرزمین هرز / کلثوم صالی / گالری ا
اگر گرگ و میش غروب باشد و در قبرستان قدم بزنی، حالی عجیب احاطهات خواهد کرد، انگار هوایی که وارد ریههایت میشود، غلیظ است. بوی خلسه و کافور ناخودآگاهت را پر میکند و دست میگذارد روی شانهات، هی به پشت سر نگاه میکنی!
نظاره کردن تکه استخوانی معلق، درست در بزنگاه عدم – آنجا که معلوم نیست به دنیا میآیی یا از دنیا میروی – کاری است که کلثوم انجام میدهد. معاشرت عجیبی در جریان است و حاصل، مجلس بزمی است با بوی زوال.
پوسیدن، به سوی نیستی نیست! که خود هستی را، باز میسازد. و نیستن تنها در یک لحظه و به فاصلهی یک آن با هستن تلاقی میکند، و این تلاقی اگر چه کوتاه، اما عمیق است. انگار زمان کش میآید؛ بزم برپاست، دیگر نمیدانی این، همان است که میبینی یا نه! ندانستن ناشی از اعوجاج چیزی که میبینیم نیست، حاصل فشار عمق است!
کنش در معنا خودنمایی میکند نه در فرم، که در فرم حساس است، اما آنچه باعث لخته شدن ادراک میشود، صیقل بیحد آینهای است که پژواک زوال ما را در خود جای میدهد، زوال ما را بر سرمان آوار میکند، بیچراغ معجزتی.
ما، دایم، بیاختیار، به پشت سر نگاه میکنیم.
آیدین خانکشی پور
چهارم شهریور نود و چهار
فهرست
نمایشگاه گروهی فهرست در گالری ا /
در این مجموعه سیزده هنرمند که طراحی را با تآکید بر جنبههای مفهومی اثر، همچنین خصلت انتزاعی خط و فرم و در قالب کنش معنا دار در سطح دوبعدی رسانه ی اول خود میدانند – یا دست کم این مدیوم یکی از راههای بیانی اول آنهاست – کنارهم قرار دادهایم. این هنرمندان با استمرار و دقت در خلق وجوه متنوع طراحی و با تآکید بر تازگی محتوا و زیباشناسی تصویر، در جهت درک معاصر آن گام برداشته و در لحظات اخیر طراحی ایران قابل پیگیری هستند.
طراحی امروز ایران در تعریف مورد نظر ما، مجموعهی متنوعیست از گرایشهای مفهومی که بازهی وسیعی از ساخت و سازهای دقیق و بازنمایانه، تصاویر آبستره و تجریدی، طنز، فانتزی و … را در بر میگیرد.
طراحی رسانهی نابیست که با حفظ فاصلهی حداقلی با ذهن هنرمند به او فرصت تجربهگری در لحظه میدهد و با امکانهای بینهایتاش، دیگر نه عملی تمرینی و پیش طرح برای نقاشی، مجسمه و … است و نه به کاربرد ابزاری خاص محدود میشود. کنش و مدیوم مستقلیست که با بازتعریف خود، گسترهاش را وسیع کرده و میتواند به نرمی به رسانههای دیگر نزدیک شود.
علی میرعظیمی
نمایشگاه آثار علی میرعظیمی در گالری ا
امین شجاعی
نمایشگاه امین شجاعی در گالری ا
نابودی و زوال تدریجی تمدنهای بشری موضوعی است که در این مجموعه بازنمایی شده است. در این آثار در نگاه نخست، امین شجاعی دغدغهاش نسبت به طبیعت و محیط زیست را ابراز میکند و رابطهی انسان معاصر و طبیعت را به نقد میکشد.
او با به کارگیری موادی از جنس ویرانههای گسسته از طبیعت، کنشی ارگانیک را تجربه کرده و در این مجموعه انهدام، جذب و گسترش را باز تولید مینماید و حتی در نگاهی کلیتر شجاعی به شبکهای از ارتباطات بین انسانها، دنیا و کل جهان میپردازد که به شکلگیری و نابودی تمدنها میانجامد.
تهران مورخ تهران
نمایشگاه عکسهای گلآرا جهانیان با عنوان «تهران مورخ تهران» در گالری اُ
کوچه
نمایشگاه گروهی با آثار:
ثمیلا امیرابراهیمی
مهدی چیتساز
حمیدرضا امامی
زهرا قراخانی
در گالری اُ
کوچه هنوز از عناصر تشکیل دهندهی هر شهر است؛ فضایی میان خانه و خیابان. به این ترتیب، کوچه مرزی است میان امر کاملا خصوصی و امر کاملا عمومی. در نمایشگاه «کوچه ها» به انتخاب بهزاد نژادقنبر ۱۶ نقاشی از چهار هنرمند گرد هم آمدهاند تا کوچههای مختلف ایران، نگاه و سبک خاص هر نقاش را با تکهای از تجربهی زیسته او گره بزند.
ثمیلا امیرابراهیمی (م. ۱۳۲۹،تهران)، از معدود هنرمندانی که تجربهی سالها نقاشی از شهرها و کوچهها را در کارنامهی خود دارد، با نمایشی خیالگونه از کوچههای یزد و دماوند، به کوچه منزلتی اسرارآمیز بخشیده است و همچون بسیاری از دیگر کارهایش، کوچههای او از بیگانگی و غربت انسان در شهر حکایت میکنند. کوچه همچون راز.
در نقاشیهای زهرا قراخانی(م.۱۳۵۹، اصفهان) از کوچههای اصفهان اما، جزییات کوچه و نشانههای حضور انسان حفظ میشوند تا ضمن ثبت واقعگرایانهی کوچه، از امر واقع هولناکی نیز خبر دهند: کوچه همچون مکانی مدرن برای آسایشی حقیر و شکننده.
مهدی چیتساز (م.۱۳۵۲،قزوین) از سویی دیگر کوچههای قدیمی و بافت در حال زوال شهر قزوین را موضوع کارش قرار داده است. رنگهای گرم و کوچههای معوج او ناگزیر هجوم خاطره و اشتیاق به جاودان ساختن امر در حال زوال را همراه میآورند. کوچه همچون پیکری در حال مرگ.
در نهایت حمید امامی(م. ۱۳۵۲،مشهد) با حذف جزییات واقعی و با پرداخت وسواسآمیز نورها٬ سایهها و فرمها کوچههایی از شهر مشهد را نقاشی کرده است؛ کوچههایی که ضمن انتقال حال و هوای خاص شهرشان، با طفره رفتن از جزییات، به ایدهی کلی«کوچه» به عنوان جایی میان خانه و خیابان، میان سکون و گذر تجسم بخشیدهاند. در کوچههای او هنوز میتوان لختی سکنی گزید.
نقاشی
نمایشگاه نقاشی امیر کریمی در گالری اُ
آنچه در نقاشىهاى امير كريمى محوريت دارد، مفهوم زمان به معناى وسيع كلمه است. كريمى با پرداختن به موضوعاتى چون جنين استعارهاى از انتظار، گل نمادى از زيبايى زودگذر و ناپايدار و مردمک چشم به عنوان واسط ثبت خاطرات در ذهن دغدغهاش را به شكلى نقاشانه در اين باره بيان مىكند.
به طور كلى مفاهيمى چون خاطره، حفظ و يادآورى آن با آثار كريمى گره خوردهاند. او در تعدادى از آثارش سعى كرده با ارجاع به عكسهاى باقى مانده از گذشته نوعى فضاى نوستالژیک را به وجود آورد و خاطرات آن دوران را احيا كند. كريمى با بهرهگيرى از اين سازوكار از ابتدا به فاصلهى خود را با زمان حاضر اذعان داشته و به طور مشخص به بازهی زمانى خاصى اشاره مىكند و در عين حال او در اين سرى از نقاشىهايش با ساده كردن سايهها، محدود كردن عناصر تصويرى و عدم پرداخت به جزییات به تصاوير خود كيفيتى گنگ و نامفهوم بخشيده، كه شايد اين تمهيدات تجسمى تلاشى است در اين جهت كه نقاش تصور ذهنى خود را از گذشته بر روى بوم نقش مىكند و از آنجا كه قضاوت در مورد گذشته همواره با شک و ترديد همراه است، بدین صورت تفسير را به عهدهى مخاطب مىگذارد و از اعلام نظر قطعى خود اجتناب مىورزد.
این تنی که پوشیدهام
نقاشیهای مسعود کشميری نشاندهندهی دغدغه و علاقهی وی به پيکرهی انسان و بيان کيفيات درونی و بيرونی آدمهاست. او در تلاش است یک راه ارتباطی و یک گفتگو میان اندام انسان و مخاطب ایجاد کند.
کشمیری در آثارش با اختیار پسزمینهای مشترک و انتخاب فیگور زنانه مجموعهی واحدی را به وجود آورده و در هر نقاشی روايت كنندهی يک لحظه، يک حس و يا يک آن از زندگی روزمرهی زنان است. زنانی كه تنها، ساكت و خاموش به نقطهای نامعلوم خیره شدهاند و نظارهگر گذر لحظههای زندگی و فناپذیری آن هستند. هنر کشمیری قسمتی از زندگی است که بار لحظات را در ضمن سادگی به رخ میکشد و به شیوهای به دور از اغراق و ظاهرسازی، تصویرهایی را خلق میکند که در عین ایستایی، روایی و پویا هستند.
پس زمينهی ساده و خاموش این نقاشیها در تضاد با پرداخت پر جزييات بدن و انبوه نقش و نگار و چين و چروک لباسهاست که باعث میشود بيننده بر پیکرهی انسان به عنوان یک کل متمركز شود و به تمامی ويژگیهایی که يک فرد با خود حمل میكند توجه كند. تکنیک اجرای این آثار صرفا نقاشی است، اما طراحی، رنگگذاری ، شیوهی قلمزنی و ترکیببندی به گونهای است که ذهن، توان قصه ساختن برای آنها را داشته باشد.
و در نهایت نگاههای خسته، گنگ و گیج این زنان، چشمان ساکت، پر حرف و دستان آرامی که همچون سلاحهای خاموش غلاف شدهاند و لباسهایی که پوشندهاش را له میکنند، حس لمس بودن و اینکه چاره ای جز تماشا نیست را به ببیننده القا میکند.
نقاشی
امید بازماندگان /
نقاشیهاى اميد بازمندگان بازتابى از نگاه نزديک و تفسير بىواسطهى او از زندگی شخصى و محيط اطرافش است. شيراز، شهرى كه در آنجا كار و زندگى میكند، موضوع اصلى آثار او است. بازماندگان كه در تلاش است تجربهی زندگیاش را ساده و بیتكلف بيان كند، در نقاشىهاى شهرىاش در پس ساختمانها، راهها، جادهها و ماشينها، ويژگىهاى چشمگير و بارز طبيعت شيراز چون كيفيت نور روز، رنگ آسمان، بافت كوهها، ابرها و سايهى آنها بر زمين را مورد توجه قرار داده و احساسات و دريافتهايش از شهر را به طور كلى به تصوير در مىآورد.
ديگر آثار بازماندگان كه جنبهى شخصىترى دارند، تصاوير پر جزيياتى هستند كه او از مكانها، افراد و حتى حيوانات آشناى زندگىاش كشيده است. به طور كلی ثبت يک لحظه از تجربيات و خاطراتى كه او در مكانهاى مختلف با اطرافيان و نزديكانش داشته ويژگى برجستهى آثار او است.
عکسهای جدیدتر
نمایشگاه «عکسهای جدیدتر» محمدرضا میرزایی در گالری اُ
در بخشی از توضیحاتی که در مورد این نمایشگاه توسط گالری اُ منتشر شده، آمده است: «در عکس های محمدرضا میرزایی همیشه چالشی میان «انتزاع» و «واقع نمایی» و البته میان «چیزی» و «هیچ» وجود دارد که او آن را از ویژگی های ذاتی عکاسی میداند. در نمایشگاه «عکس های جدیدتر» که دو هفته پس از انتشار کتاب تازه او در آمریکا برگزار میشود، میرزایی یک بار دیگر با حذف کلمات از کنار تصاویرش، مخاطبین را به دیدن عکسهایی دعوت میکند که شاید اصولا به کلمات ترجمه ناپذیرند.
چیزهای پیش و پا افتاده و روزمره به جهت حضور همیشگی و آشنایی بیش از حد، نادیده گرفته میشوند و به موقع و گاهی هم بسیار سریع و بی آنکه حتی متوجه شویم، جایشان را به جایگزین ها میدهند. آنها مانند پس زمینه ای ساکت برای زندگی و بودن ما هستند، اما در عکس های میرزایی همین چیزها، تازه و مصنوعی جلوه میکنند، مانند بازتابی از چیزهای دیگر.»
در نمایشگاه «عکسهای جدیدتر» ۲۰ عکس در ابعاد ۴۰×۵۵ سانتیمتر و ۶۰×۸۰ سانتیمتر به نمایش در خواهند آمد.
محمدرضا میرزایی متولد ۱۳۶۴ در تهران و فارغ التحصیل کارشناسی ارشد هنرهای زیبا از دانشگاه پنسیلوانیا است. آثار او در نمایشگاههای انفرادی و گروهی متعددی در تهران، لندن، دوبی، پاریس، مسکو، استانبول، دوبی، ونیز، فیلادلفیا، واشنگتن، وین و لس آنجلس به نمایش درآمدهاند. او در سال ۲۰۱۳ در آکادمی هنرهای زیبای راونا و در سال ۲۰۰۹ در مدرسه عکاسی اوسرواتوریو گوالینو در شهر تورین ایتالیا سخنرانی پرداخت و آثارش در دوسالانه فوتوگرافیکا بوگوتا و نمایشگاه سالانه عکس بیل/بین به نمایش درآمدهاند. میرزایی برنده جوایز مختلفی از جمله لوگولند ۲۰۱۳ شده و دو کتاب از او با عناوین «چیزی که ندارم» توسط انتشارات ادیتزیونی دل برادیپو در ایتالیا و «اینک خورشید میدمد» توسط انتشارات دانشگاه پنسیلوانیا در آمریکا به چاپ رسیده است.