گالری آبی
آدرس: تهران - خیابان دولت - دیباجی جنوبی - روبروی پارک ارغوان - کوچه مژگان - پلاک ۴۱تلفن: ۰۲۱۲۲۵۵۵۳۸۸
ایمیل - وبسایت
ساعت کار: ۱۶ الی ۲۰ - گالری روزهای شنبه تعطیل است.
فرش قرمز
فرش قرمز / نمایشگاه نقاشی / نوید نامی / گالری آبی
"تصویر، هیچ رابطه ای با هیچ واقعیتی ندارد. بلکه تصویر، تمثال خالص خود است."
بودریار
تلویزیون امروز سلطه می کند. سلطه ای نرم بر ذهن ها, عقاید, نظرات و در کل بر همه چیز. هویت را شکل می دهد.
ما را همانطور که میخواهد نظم و آرایش می دهد. آرایشی بسیار هوشمندانه برای مصرف گرایی. ما را فعال می کند. در کارهایی که منطقا هیچ فایده ای برای رشد و کمال ما ندارد. ما برای او فعال می شویم.
تلویزیون, برایمان اسطوره می سازد, اسطوره های جذاب, رنگارنگ, خوشگل و... که ناچاریم برایشان غبطه بخوریم و زندگی مان را با این ایده ها شکل دهیم.
همه ی این ها در جهان سوم,پیچیده تر و حتی غم انگیز تر است.
من به این تصاویر, بی اعتمادم. ترس عمیقی از این تصاویر دارم، بنابراین سعی در تصویری کردن این ترس هایم داشته ام.
من حتی به تصاویر خودم، بی اعتمادم
تبخیر
"تبخیر"
نمایشگاه انفرادی نقاشی و مجسمه
سعید بنی حسینیان
آب تبخیر می شود،نمک بر جای می گذارد.
و نمک...
گشایش: ۱۰ اردیبهشت ۱۳۹۵
از ساعت ۱۶ تا ۲۱
نمایشگاه تا ۲۱ اردیبهشت ادامه دارد.
ساعت بازدید: ۱۶ تا ۲۰
گالری شنبه ها تعطیل است.
تریوی طراحی
تریوی طراحی
مریم برومند، کیانا برومند، شکوفه خرم رودی
گشایش: ۲۷ فروردین ۱۳۹۵
از ساعت ۱۶ تا ۲۱
نمایشگاه تا ۷ اردیبهشت ادامه دارد
ساعت بازدید: ۱۶ تا ۲۰
گالری شنبه ها تعطیل است.
"مریم برومند (م. ۱۳۵۵، تهران)، کیانا برومند (م. ۱۳۶۴، تهران) و شکوفه خرمرودی (م. ۱۳۶۶، همدان) زمان زیادی باهم صرف میکنند. این سه نفر در این اوقات، باهم در یک فضا برای طراحی جمع میشوند. این گردهمآییها از بهار ۱۳۹۳ بهطور مرتب، حداقل دوبار در هفته، تجدید شدهاند. همراهی و همکاری در طول این دوره، انرژی فردی و گروهی را بیشتر و آنها را پرکارتر و متمرکزتر کرده است. حاصلِ تمرکزِ بیشتر، توجه به عمق و گسترهی این فعالیت، یعنی «طراحی»، از هر دو بعد فردی و گروهی آن بوده است، بهطوریکه هرسه نفر به جز تأکیدی سنتی بر طراحی از روی مدل زنده، مسیرهای جداگانهای نیز پیش گرفتهاند.
بُعدِ گروهی کار، بیش از هرچیز در استمرار این همافزایی و نمودهای دردسترسبودن طراحی متبلور شده است. تمایل این سهنفر به نمایش گروهی آثارشان، درهمتنیدگی نیروهای خلاق و قدرت آشناییافزایی با تمرکز این نیروها بر سوژههایی واحد را نشان میدهد. این سوژههای واحد، همانند خودِ طراحی، در دسترسِ هر سه هنرمند نیز بودهاند.
از طرفی دیگر، هریک از این سه، در جهتهایی متفاوت دست به تجربههای هنری فردی زدهاند. مریم برومند با حذف یا اضافهی عناصر در پرترهها، سعی میکند از پس وسواسهایی فرمی و محتوایی برآید. او با اینکار از سوژههایش یک «نما» باقی میگذارد که با حسی از کمالنایافتگی، انتظار اجزاء خود را میکشند. کیانا برومند با دغدغههایی تصویرگرانه، از فضای متعارف طراحی دور میشود تا بهوسیلهی چیدمانی از خطوط و اتصالات، نمایشی از طرحهایش از یک رقصنده خلق کند. شکوفه خرمرودی نیز، در کنار تجربههایی در استفاده از وجوه روایی طراحی، این رسانه را در ترجمهای پویا بهکار گرفته، تا سرانجام با عاریکردن آن از همین وجوه روایی، مخاطب را در یک شوخی کنایهآمیز همراه خود کند."
از قضا سرکنگبین صفرا فزود
"از قضا سرکنگبین صفرا فزود"
نمایشگاه گروهی نقاشی و کلاژ
انتخاب هنرمندان: پیمان کنجکاو
هنرمندان: بهمن علی ایروانی، کاوه عزیزیان، فرزاد مجیدی،یاسمین اهری پور، نازنین اهری پور، پیمان کنجکاو، مهسا فرضی
گشایش: ۷ اسفند ۱۳۹۴
از ساعت:۱۶ تا ۲۱
نمایشگاه تا ۲۱ اسفند ادامه دارد.
ساعت بازدید:۱۶ تا ۲۰
گالری شنبه ها تعطیل است.
"زندگی کردن تجربه مواجهه ایست هر روزه که منطق ذهن ما را شکل داده است. اما این تجربهْ مواجهه با الگوهای تکرار شوندهْ زندگی، در ذهن ما پیش فرضهایی را ایجاد کرده، که معمولاً هر روز در سر جای خود قرار میگیرند و منطق تعقل ما را منطقی پیش فرض محور ساخته، که چهارچوب و متر معیار میسازد، میسنجد، اندازه میگیرد، میفهمد، درک میکند و به جا میآورد. این الگوهای ازلی در ذهن ما آنچنان پر رنگ شده اند که اساس درک ما را پی ریخته اند.
وجود پیش فرض خوانش ما را از اثر هنری، امر زیبا و واقعیت دچار شتابزدگی قضاوتگرگونه ای میکند که تجربه مواجهه ما با اثر را ملوّث¬ کرده و مانعی میسازد، در مقابل هر آنچیزی که باید دیده یا شنیده میشد.
پیش فرضها ریشه در خاطرات جمعی و تجربیات زیستی ما دارند که المانهایی میشوند برای همه چیز، تعریف نسلها، تمیز دادن گروه ها و پایگاه های اجتماعی شان و ما بی شک در مواجهه با تصویری که حامل این المانها و نشانها باشد، بدون تامل آنها را به جا میآوریم. حال چه میشود اگر این نشانه ها در زمان و مکان پیش فرض قرار نگیرند؟ چگونه است که این آشنایی دیرینه به این سرعت زدوده میشود؟ ذهن ما همیشه وقتی نتیجه مفروض از اتفاق واقعه را دگرگون شده مییابد،آنرا امری غیر عادی تلقی میکند و این تلقی حد نرمال، مرز بین عادی و غیر عادی و حتی عقل و جنون را شکل میدهد. ولی باید پذیرفت که همیشه همه چیز آنطور که قرار است باشد نیست.
گاهی اوقات سرکنگبین صفرا میافزاید."
کاوه عزیزیان
داستان همیشگی
"داستان همیشگی"
نمایش انفرادی عکس
فرزاد عظیم بیک
گشایش: ۱۶ بهمن ۱۳۹۴
از ساعت: ۱۶ تا ۲۱
"هر قطعه عکس جز ثبت یک تصویر بر روی نوار حساس به نور و یا هارد دیسک، و جز جدا کردن یک قاب از سایر قابهای پیرامون ما کارکرد دیگری نیز دارد. هر عکس چهارچوبی را مانا میکند؛ یک چهره، یک درخت، یک کوچه یا شهر و... . چه فرقی میکند که من عکسی را بگیرم و یا شخصی دیگر! چه اتفاقی میافتد اگر در قاب عکسهای خانگی و ملموس بجای تصاویر خانواده، دوستان و یا محلهای مورد علاقهمان، عکسی از در یک فروشگاه، چمن کاری پارک، صندلیهای رها شده در خیابان و یا محل زندگی فردی دیگر داشته باشیم؟ این آشنازدایی چطور اتفاق میافتد؟ مناظر شهری و طبیعی چه بار معنایی برای بیننده دارند؟
ثبت هر عکس، لحظهای را از جهان پیرامون ما جدا میکند؛ هر عکس قابی است یگانه و رهایی یافته از هرآنچه در اطرافش بوده است. آنچه داخل قابِ یک عکس میماند، میتواند ابدی باشد، چون تنهاست. تنهایی چمن، تنهایی یک تابلوی هتل و یا صندلی. صرفاً حرف از همذات پنداری نیست، حرفی دیگر در میان است. صحبت از دیدن تمام قد یک موضوع، شناخت و برقراری ارتباط با آن؛ این بار با ذهنیتی دیگر است. بوته و تکه چمنی در یک پارک، در دنیای روزمرهمان جایی است برای نشستن و یا عنصری است تزئینی ساخته و پرداختهی ما. اما مواجهه با همان تکه چمن و یا صندلی در قاب یک عکس خوانش و ارتباطی دیگر را طلب میکند. این بار این ابژهها (اشیا) هستند که سخن میگویند. سکوت یک تکه سنگ شکسته شده و با ما از نسبت اش با جهان و با محیطی که از آن جدا شده و به فضای عکس وارد شده، میگوید. دیدن یک شی در عکس، دیداری روزمره نیست، زیرا که حالا آن شی به ابژهای هنری تبدیل شده و دیدارش از جنس و معنایی دیگر است. به همین دلیل ارتباط و کنش ما با عکسها میتواند ابدی باشد. تکانهای که بر اثر ذات مکانیکی عمل ثبت عکس، راهی میشود به برقراری ارتباط دوجانبه و به اعتباری بینامتنی میان عکس و مخاطب. و این، داستان همیشگی ما در نسبت با دیدن عکسها است.
عکاسی پروژهی «داستان همیشگی» طی دورهای در حدود 40 روز توسط دوربینهای یکبار مصرف Snap Sights در شهر تهران انجام شده. تمام عکسها جز معدودی که مربوط به فضاهای داخلی مثل استودیو، مغازه و منزل است در فضاها و معابر عمومی، خیابانها و پارکها عکاسی شده. اینها محیطهایی هستند که با آنان بطور موقت و دائم در تعامل بوده و هستم.
دوربینهای توریستی و یکبار مصرف، دوربینهایی نیمه خودکار هستند با بدنهای پلاستیکی، لنز ثابت 30 میلیمتری و فیلمهای 35 میلیمتری که عمل نورسنجی و فوکوس در آن بطور خودکار انجام شده و شما بعنوان مصرف کنندهی دوربین از طریق چشمی، منظرهی مورد نظر را یافته و با شارژ فیلم، دکمه شاتر را فشرده و عکس میگیرید. ویژگی این نوع دوربینها در کنار سادگی فوقالعادهشان، نوعی عدم وضوح در سراسر سطح تصویر است. این مساله از ساختار سادهی لنز دوربین نشات میگیرد. در این مجموعه به عنوان عکاس دخالت و تغییری در چیدمان صحنهها، مناظر و موضوعات صحنهی عکاسی نداشتهام و تنها به ثبت تصویر و جدا ساختن لحظهای از باقی لحظات جهان اطرافم پرداختهام.
فرزاد عظیمبیک
پاییز و زمستان ۱۳۹۴
نمایشگاه تا ۳ اسفند ادامه دارد.
ساعت بازدید ۱۶ تا ۲۰
گالری آبی شنبه ها تعطیل است.
حفره
حفره / نمایش انفرادی چیدمان رعنا دهقان / گالری آبی
سالتو
نمایشگاه چیدمان دو نفره
آنیتا اسفندیاری و سپیده زمانی
Decidophobia
Decidophobia / شیرین رضایی / گالری آبی
ششم آذر نمایشگاه عکسهای شیرین رضایی با عنوان «Decidophobia» در گالری آبی گشایش مییابد.
در توضیح این نمایشگاه آمده است:
«ماهیت پویا و پیوسته در حال تغییر آدمی، مغلوب شرایط راکد و منجمد حاکم بر جامعه میشود.جامعهای که در آن; بر خلاف تعریفش؛ فردیت تنها میتواند یک توهم باشد.
"تصمیمگیری"؛ نه تنها بر اساس علایق شخصی نیست، بلکه عنصری از پیش تعیین شده است. گاهی جهان پیرامون توانایی سیالیت و تغییر از حالتی به حالت دیگر را چنان غیرممکن مینماید که انسان تسلیم به نوعی انفعال و وانهادن تصمیمگیری به دیگری میشود.با بیرون کشیدن افراد از بستر رخدادها و کاوش فردیت آنان؛ مشهود است که همسویی یا اضمحلال آنها در شرایط موجود در دایره اختیارات این افراد نیست. زمانی که قدرت انتخاب دستخوش سرما و سکون فضای حاضر شود، واگذاری حق انتخاب و درجا زدن در وضعیت موجود برای افراد امنترین موضعگیری بهشمار میآید.
Decidophobia یا ترس از تصمیمگیری؛ وضعیتی است که در آن شخص، توان تصمیمگیری در موقعیتهای خاص را ندارد. این افراد ترجیح میدهند که شخص یا نهادی بیرونی، عمل تصمیمگیری را بجایشان به عهده بگیرد،و بهمرور زمان حقیقت را بهگونه ای میپذیرند که دیگری برایشان تصویر کرده است.»
گشایش :۶ آذر ۱۳۹۴
از ساعت ۱۶ تا ۲۱
نمایشگاه تا ۱۸ آذر ادامه دارد
ساعات بازدید : ۱۶ تا ۲۰
گالری شنبه ها تعطیل است.
روایت بیپایان
روایت بیپایان / عرفانه صمصام شریعت / گالری آبی
روایت بی پایان
نمایشگاه انفرادی چیدمان
عرفانه صمصام شریعت
"روایت بی پایان"
انسانهای امروز من : موجوداتی مسخ شده اند که منجمد به تکرار آواهایی آشنا میپردازند
موجوداتم ناخواسته منفعل اند و بیاراده, روایت آنها روایتی است بیپایان از تکرار تحمیل آواهای گذشته.
تولدهایی از پی هم تولید نمونه هایی است که بیهیچ دخالتی در سرنوشت خود جان میگیرند تا مردگی را زنده کنند.
دو اینچی
نمایشگاه انفرادی " دو اینچی "
مسعود دم آبه
گالری آبی
" دو اینچی "
همواره بعد از دیدن آدم ها تصورات خیالی در به هم زدن فرم صورت آنها یا قرار گرفتن اجزا بدن آنها در طبیعت و سر خوشی و لذت ، تنفر ویا وحشت و ساختار های فرا واقعی از آن درذهنم پدیدار می شد.
مجموعه دو اینچی با تکیه بر همین ایده است ، این مناظر و پرتره ها در ابعادی بسیار کوچک با همان ابزاری که کودکان از آن برای بیان حالات درونی خویش استفاده می کنند ساخته شده که من از آن به نحوی رنگارنگ برای بیان انعکاس گروتسک وجودی آدم ها استفاده کرده ام.
خمیر وجودی آدم ها کلاژی است از قرار گرفتن تکه تکه تجربیات انسان که در طول زندگی شکل می گیرد که این کلاژ در نهایت مرکز ثقل عقل و احساسات انسان میشود .
زیست – قدرت
"زیست – قدرت"
نمایشگاه گروهی
گردآورنده : بهار اربابی
هنرمندان : امیرحسین اسدی ، فرانک ایرانی،
محمود ساکی ، محمدحسین غلام زاده،
مجتبی قاسمی شیل سر، محیا گیو
گشایش : 13 شهریور 1394
از ساعت : 21-16
نمایشگاه تا 3 مهر ادامه دارد
ساعت بازدید 20-16
"زیست- قدرت" پژوهشی است که قصد دارد در قالب نمایشگاه های ادواری، نگاهی داشته باشد به مسئله ی قدرت و جنسیت در فضاهای مختلف زندگی در جامعه ی ایران. عنوانِ زیست- قدرت، در اصل اصطلاحی است که میشل فوکو برای توصیف نوعی از اِعمال قدرت بر زندگی به کار می برد و آن یعنی مدیریت سنجیده ی زندگی های فردی و کل جمعیت، که این مدیریت در مکان ها و فضاهای گوناگون انجام می شود۱. از فضاهایی که این نوع اِعمال قدرت بر آن حاکم است؛ فضایی است که گفتمان قطبی نگری در مقوله ی جنسیت در آن رواج دارد. این گفتمان سعی بر هنجارمند کردن رفتارِ هرجنس برای کنترل و اداره ی زندگی زنان و مردان جامعه را دارد و از طریق اِعمال قدرت از سوی حکومت و جامعه، افراد را با محدودیت هایی در قالب قانون گرایی ها و عقلانیت گرایی های فردی و اجتماعی مواجه می کند. این اِعمال قدرت که نوعی سوژه سازی و به انقیاد در آوردن افراد است، هم به صورت امری درونی در افراد در آمده و رفتار آنان را شکل می دهد و هم باعث می شود که خودِ افراد با تکنیک های مختلف اِعمال قدرت کنند.
با چنین فرضیه ای و با توجه به این مسئله که همچنان یکی از نگرش های حاکم بر جامعه ی ایران، نگرش قطبی در مقوله ی جنسیت است۲، نگاهی خواهیم داشت به زندگیِ افراد در جامعه ای که زیست- قدرت بر آن حاکم است و اینکه زنان و مردان چگونه در مکان های گوناگون رفتار می کنند و به نمایش قدرت خویش می پردازند و این موضوع چگونه در آثار هنرمندان بازنمایی می شود.
نمایشگاه پیش رو شامل آثار هنرمندان جوانی است که در فضایی مشترک اما با بیانی متفاوت، مردان را موضوع اصلی کار خود قرار دادند و در فضایی به اصطلاح ورزشی، قدرتِ بدنی مردان را به چالش کشیده اند؛ قدرتی که در گفتمان ذکر شده مختص مردان است نه زنان و این یعنی همان مدیریت زندگی و رفتارِی اشخاص جامعه. البته ناگفته نماند که نوعی از قدرت وجود ذاتیِ هر جامعه ای است و همانگونه که فوکو می گوید «جامعه ی بدون روابط قدرت، تنها می تواند امری انتزاعی باشد»۳.
بهار اربابی
تابستان ۱۳۹۴
..................................................................
۱. میلر، پیتر.۱۳۹۳، سوژه ، استیلا و قدرت. ترجمه نیکو سرخوش و افشین جهاندیده، تهران : نشر نی.
۲. آزاد ارمکی، تقی و غفاری، غلام رضا. ۱۳۸۱ "تبیین نگرش نسلی به زن در جامعه ایران". فصلنامه پژوهش زنان. ش۳. بهار ۱۳۸۱: ۲۴-۷.
۳. دریفوس، هیوبرت. ترجمه حسینعلی شیدان شید. ۱۳۸۲ "وجود و قدرت، هایدگر و فوکو". فصلنامه علوم اجتماعی نامه فرهنگ. ش۴۹.
پاییز ۱۳۸۲: ۵۱- ۴۰.
دایره تجسس
دایره تحسس / نمایش گروهی
احسان حاجی بابایی،مسعود دم آبه ،سورنا زمانی، مهدی شیری و کیمن مه آبادی
داخل پرانتز
در این نمایشگاه آثار هوفر حقیقی، میلاد هوشمندزاده، مهران فرید، شیرین رضایی و سهراب حسینی به نمایش در میآید.
در توضیح این نمایشگاه آمده است:
" امروزه هیچ فضای معصومی، هیچ جای بکری بدون ماشین و هیچ فضایی برای ارزشگذاری و قهرمانسازی در جامعهی صنعتی وجود ندارد. تاکنون تمام جهان ما روایت شده است.
اندی گراندبرگ ( منتقد هنری کیوریتور، استاد دانشگاه)
این گفتهی اندی گراندبرگ بوی مرگ عکاسی و مرگ هر مدیوم بازنمایانندهی روایتگر دیگری را میدهد. این جمله از زاویهای مدرنیستی به حیات و زوال عکاسی نظر میافکند و از آن نقطه نظر و در آن سالهای پایانی حیات کاملن طی نشدهاش، درست مینماید. مدرنیسمی که نهایتن از زیر گردهی به بار نشاندن تمام کودکان نو رسیدهاش، شانه خالی میکند و خود قبل از آن که به پختگی کامل برسد و تمام قابلیتها و پتانسیلهایش را بر ما عیان کند، جایش را به لحاظ تقسیمبندیهای تاریخی به پست مدرنیسمی میدهد که از دل خود او برخواسته بود با این تفاوت که دیگر اخلاقهای بد و دیکتاتور مآب او را نداشت. اینک انبوه گرایشها و سبکهای هنری جای خود را به انگارههای شخصی و زبانهای فردی در هنر داده است. پس روایتها از جهان همواره ناتمام میمانند و پازل تمام نشدنی حقیقت همیشه قطعهای برای گذاردن برایمان باقی میگذارد. برخورد ژانر محور با رسانهی عکاسی دست مارا در کشف امکانات بیشمار واقعیت خالی میگذارد و عکاسی را به زدن تیشه به ریشهی خود سوق میدهد. آموزهی مهم پدیدارشناسی نیز این است که یک عین یا چیز یا مفهوم همواره نمودهای بسیاری را در خود ذخیره دارد. هنگامی که چند ذهن گزینشگر با یک عین یا مفهوم نامگذاری شده مانند «شهر» درگیر میشوند، میتوانند نمودهای چندگانهی نهان در او را استخراج کنند. شهرعینی است که بستر تولید مفهوم است. او همواره در حال تغییر و خودنمایی است، او خود را به ما ارائه میدهد و تحت قالب نمودهای چندگانه اش جلوهگری میکند. داخل پرانتزقرار دادن یا اپوخه کردن، اصطلاحی است در پدیدارشناسی که عبارت است از خنثیسازی حالتهای باورمند و واژهای است که از شکگرایان یونانی اخذ شده است که به معنای خودداری کردن از قضاوت درباره ی اشیا است. هنگامی که ما جهان را درون پرانتز میگذاریم، آن را به یک نمود محض، یک توهم، یک ایدهی صرف، یا به هیچ تاثر ذهنی محض دیگری بازنمیگردانیم، بلکه آن را به عنوان چیزی که توسط ناظر هستی به آن رویآورده شده است مورد ملاحظه و بررسی قرار میدهیم.
هوفر حقیقی
گذر از حد
گذر از حد، نمایشگاه دیزاین مفهومی در گالری آبی
استودیو دایواس
با آثار آسیا صمیمی و نیما فردی
مجسمه
نمایشگاه مجسمههای نسرین ترک در گالری آبی