ملاک عکس خوب چیست؟  میان گفته ها و ناگفته ها
الیس مایرز مقاله ۱۳۹۳/۱۰/۰۱

ملاک عکس خوب چیست؟  میان گفته ها و ناگفته ها

به تازگی مجموعه ورکشاپی کوتاه‌مدت برای ساکنان برایتون برگزار کردم تا آنها ایده ها و احساسات خود درباره مفهوم خانه را بوسیله عکاسی کنکاش کنند.

ترجمه: امیر کردونی

نام پروژه «پناهگاه در شهر» بود و فتوورکس با مشارکت خدمات ترجمه ساسکس برای جشنواره هاوس ۲۰۱۴  سفارشی برای به دست گرفتن بخشی از این جشنواره دریافت کرده بودند. همه شرکت کننده ها مدتی در برایتون زندگی کرده بودند اما آنها همه به نحوی تغییر مکان در زندگی را تجربه کرده بودند.

عکس هایی که شرکت‌کننده ها می‌گرفتند آغاز بحثی گروهی شد که در آن داستان هایشان را با بقیه در میان می‌گذاشتند. در خلال نمایشگاهی در ریجنسی تاون هاوس (Regency Town House) این داستان ها برای مخاطبان بیشتری به اشتراک گذاشته شد.

بَگیو درباره عکسی صحبت کرد که پسرش در طول ورکشاپ از او گرفته بود:

«پسرم این عکس را برایم گرفت چون باید برای موضوع «داستان» عکسی می گرفتم، او گفت «مامان تو یک داستان برای تعریف کردن داری. برو کنار اون درخت بایست» او از من خواست که به بالا نگاه کنم. من گفتم «چرا؟» او گفت: «چون آسمون یعنی آزادی» و بعد گفت: «تو همیشه یه جورایی احساس تنهایی می کنی» من گفتم «اوه، واقعا اینطوره ؟»

نینا از شوهرش در حالی عکس گرفت که او مشغول نوشیدن چای در فنجانی شیشه ای کنار سماور بود:

«شوهرم بیشتر از سی ساله که اینجا زندگی می کنه اما هیچ وقت توی لیوان چای نمی نوشه؛ اون همیشه فنجان رو ترجیح می ده»

سپس او عکسی از خانواده اش آورد که دور میزی جمع شده اند. عکس در سال ۱۹۶۸ گرفته شده بود:

«سماوری که روی میز است همانی است که در عکس قبل دیدیم، شاید بیشتر از ۱۰۰ سال عمر داشته باشد. من اون رو از ایران همراه خودم آوردم و هنوز دارمش»

گفتگوهایی که درگرفت ضبط شد و همراه اسلایدشو عکس در نمایشگاه پخش شد.

 

Roots and Wings from Photoworks on Vimeo.

 

آنچه اینجا عکس ها را «خوب» می کند گفتگویی است که حول آنها انجام می‌شود. بین عکاس و سوژه، بین عکاس و گروه حاضر در ورکشاپ، بین عکاس و بیننده، بین سوژه و بیننده، بین بیننده و بیننده. بعضی از این گفتگو ها در نمایشگاه آشکار هستند،بعضی شان باید تصور شوند، یا امیدوار باشیم برخی از این گفتگو ها در حین صحبت بینندگان با یکدیگر پیرامون عکس ها، پدیدار شوند. با اطلاعاتی که بوسیله صدا به مخاطبان داده می شود آنها می توانند تعاملاتی را که منجر به خلق این عکس ها شده اند، تصور کنند. پسر بگیو مادرش را هدایت می کند، نینا از شوهرش می خواهد که با فنجان ها جلوی دوربین پز بگیرد و سپس عکس خانواده او در کنار همان سماور قدیمی. آنها همچنین می توانند فضای ورکشاپ را که در آن عکس ها برای بحث و گفتگو آورده شدند، تصور کنند، و شاید آن را با تجارب شخصی خود از به اشتراک گذاری عکس یا تغییر مکان خود ارتباط دهند.  

درست مثل یک گفتگوی خوب، یک عکس خوب هم به این بستگی دارد که چه کسانی در آن شرکت دارند (عکاس، مخاطب، سوژه، کیوریتور) و همچنین شرایط محیطی. اگرچه گفتگو در مقابل ادراک حاصل از عکس ها که بی کلام است پرکلام به نظر می رسد. آریلا آزولای می گوید عکس نشانه یا ردی است از فضای ارتباط انسانی. برای او عکس بیان با هم بودگی انسان هاست. اگرچه من او را درباره عاملیت سوژه عکاسی بیش از اندازه خوشبین می بینم، اما او توجه ما را از عکاس به عکس به عنوان فضایی برای تعامل جلب می کند.

به طور کلی پذیرفته ایم که بافتار(context) قطعا بر درک ما از عکس تاثیر می گذارد اما در نوشته آزولای حسی وجود دارد که همه تعاملات و تفاسیر در خود عکس رسوب کرده است فارغ از اینکه بخواهیم چیزی خارجی را به آن بیافزاییم. با بیرون کشیدن بعضی از این لایه ها تجربه غنی تر و عمیق تری برای مخاطبان ساخته می شود.

البته درست است که بافتارمندی بیشتر همیشه به معنای پیچیدگی بیشتر نیست. پیدا کردن عکس در حراجی های صندوق ماشینی مطمئنا هیجان انگیز است زیرا این عکس ها پذیرای هر معنایی هستند که ما برای شان تولید می کنیم. دادن اطلاعات بیش از حد باعث بسته شدن درزهای عکس برای رخنه ی مخاطب میشود و مخاطب واداشته می شود از روی این شکاف های بپرد.

در یک پروژه مشارکتی که روند کار بسیار پر اهمیت است. اجازه ورود لایه های روند کار به سطح، تجربه مخاطبان تصویر را غنی تر می کند، البته مهم است که شکاف ها همچنان باقی بمانند؛ شکاف میان آنچه می شنویم و می بینیم؛ میان تصویرها؛ میان صحنه عکس گرفتن نینا از همسرش که در ذهن خود تصور کردیم با اطلاعات موجز موجود در عکس دوبعدی که ردپای این تعاملات را در خود دارد؛ میان نگاه آنی که به شرکت کننده ها می کنیم و زندگی واقعی آنها؛ اینها همه بخش هایی از چیزی هستند که یک عکس خوب را می سازند. با بیشتر کردن این شکاف ها مخاطبان به درک و تصور کردن تجربه ی شرکت کنندگان در ورکشاپ بیشتر ترغیب می شوند. همه این ها یک فرآیند ارزشمند است. هر زمانی که با عکسی روبرو می شویم جادوی آن در تنش میان گفته و ناگفته هاست که رخ می دهد.

 

منبع: +

  • ملاک عکس خوب چیست؟  میان گفته ها و ناگفته ها
  • ملاک عکس خوب چیست؟  میان گفته ها و ناگفته ها
  • ملاک عکس خوب چیست؟  میان گفته ها و ناگفته ها
  • عکاس: عکاسان پروژه «پناهگاه در شهر»

    -

  • عکاس: عکاسان پروژه «پناهگاه در شهر»

    -

  • عکاس: عکاسان پروژه «پناهگاه در شهر»

    -

1 / 3 همه عکس‌ها

ممنون از امیر کردونی عزیز بابت این ترجمه . تاثیرگزار و آموزنده

عباس عزیزپور

عالی بود و حاوی نکته ای مهم:" اما او توجه ما را از عکاس به عکس به عنوان فضایی برای تعامل جلب می کند. "
جعفر زینلیان
ژرفانگار

جعفر زینلیان