فراتر از دوران خشکسالی آمریکا با دوروتی لانگ

ترجمه: صادق طاهری

شوهر لانگ کمتر شناخته شده بود، اقتصاددانی که خود را وقف مطالعه درباره‌ کارگران مزرعه و بعدها، تاثیر کسب و کار کشاورزی کرد. خانم تیلور اذعان داشت که لانگ شخصیت بسیار پرجذبه تر و قدرتمندتری از پدربزرگ متین و ساکتش داشت، اما تاکید داشت که غیر ممکن بود هیچ کدام از آثار لانگ بدون او [پدربزرگ] ثبت شود.

خانم تیلور عقیده دارد: «این پیوند از دو جنس برای من بسیار جالب است». «آنها یک همکاری خلاقانه بنا نهاده بودند که در زندگی بسیار نادر است. پاول تیلور دیگر هیچوقت دیده نشد. او [پاول] حامیش بود، پشتیبانش بود، اما کارهای اساسی را خود پاول می کرد و او کمک می کرد.»

خانم تیلور، فیلمبردار که سابقه دریافت جایزه دارد، نهایتا این داستان را می‌تواند در فیلم «دوروتی لانگ: یک تکه بزرگ آذرخش به چنگ بیاور" بگوید. مستندی که روز جمعه ۲۹ آگوست در کانال PBS به عنوان بخشی از مجموعه مشاهیر آمریکایی پخش خواهد شد. بخش اصلی این فیلم از ۲۲ ساعت فیلم خام ساخته شده که توسط دستیار آموزش لانگ، فیل گرین، ضبط شده بود و احیا شده است.

پدر بزرگ او، استاد اقتصاد دانشگاه کالیفرنیا، برکلی، در سال ۱۹۲۷ مطالعه درباره کارگران مکزیکی و مشکلات آنان را آغاز کرد. بعدها او توجه خود را به تجارت کشاورزی معطوف داشت، که مزارع خانوادگی و کل جوامع کشاورزی را نابود کرد. تحقیق او نقطه آغازی بود برای جلسات رسیدگی به نقض آزادی‌های مدنی کارگران بخش کشاورزی، که توسط کمیته لافولت مجلس سنای ایالات متحده برگزار شد.

او [خانم تیلور] می گوید: «این کار کاملا پنهانی بود. من نمی توانستم برای ساختن فیلمی درباره پاول تیلور پول جمع کنم. اما می‌توانستم برای ساخت فیلمی درباره دوروتی لانگ پول جمع کنم.»

خانم تیلور، که هنگام مرگ لانگ که در اثر سرطان مری فوت کرد ۱۴ساله بود، مجبور بود خاطرات نوجوانی‌اش از رابطه خودشان در گذشته را رها کند تا روی پژوهش جدی خود تمرکز کرده و افسانه لانگ را از فضای ذهنی اش دور کند.

خانم تیلور گفت: «دوروتی همانند زنی یکه و تنها نبود. او در جریان زندگی بود. در روابط حقیقی. جالب اینجاست که هنگام عکاسی از "مادر مهاجر" تنها بود، اما در بقیه کارهایش همیشه کسی همراهش بود. به ندرت تنها کار می کرد.»

همه عکس «مادر مهاجر» را می شناسند، اما چیز زیادی از عکاس این پرتره مشهور نمی دانند: اینکه فلج اطفال موجب شد یک پایش برای همیشه بلنگد؛ اینکه او نخست با یک نقاش به‌ نام مینارد دیکسون ازدواج کرد؛ اینکه او بچه هایش را برای مدتی نزد کسی فرستاد تا از آنها مراقبت کند تا خودش بتواند با فراغ بال کار کند.

آنچه خانم تیلور انتظارش را نداشت این بود که خودش هم فکر نمی‌کرد که تا چه اندازه شناخت کمی از مادربزرگش دارد.

او گفت: «لحظاتی بود که من در اتاق ادیت نشسته‌ بودم و به او زل می‌زدم و به خودم می‌گفتم: - این زن کیست؟ - خیلی اسرار آمیز است! - ببین همین الان چی گفت. - دقیقا!" "و مرا می برد به ۱۲-۱۳ سالگی با آن نگاه‌های سختگیرانه‌اش. زن بسیار جالبی که تازه در حال شناختنش هستم و ای کاش می شد گپی با او بزنم."

او امیدوار است که مردم عمق کار لانگ را درک کنند و او را فقط در زمره یک عکاس دوران رکود قرار ندهند. در حقیقت، او در مقایسه با کارهای بعدی اش، که شامل تصاویر به یاد ماندنی و آثار محیطی است، آثار اندکی از دوران خشکسالی بزرگ دارد.

در سال ۱۹۵۸، لانگ همسرش را در دو سفر به خاورمیانه، آسیای جنوبی، اروپا و آفریقای جنوبی همراهی کرد. خانم تیلور گفت زمانی که او این اثر را تولید می‌کرد، بدون هدف یا ضرب‌العجل خاصی کار می‌کرده است. کار او از دید هنری انجام شده، ولو اینکه لانگ خودش را یک پیشه‌ور می‌نامید و هرگز خودش را هنرمند تلقی نمی‌کرد.

خانم تیلور شرح می دهد: «دو سفر طولانی بود. او، پاول تیلور و کاری که او باید انجام می داد را همراهی می کرد، و بنابراین مجبور بود با غریزه و دیدن کار کند، که به خوبی از پس آن بر می آمد. و این آثار هم نتیجه همان دیدن و غریزه است."

کمی پیش از پایان عمرش و پس از آن همه ماجراجویی، لانگ بالاخره اعتراف کرد: «فکر کنم من هم یک هنرمند هستم.»

خانم تیلور عقیده دارد اگر پدربزرگش زنده بود حتما این فیلم را دوست می‌داشت.

او می گوید: «به آرامی، به همان شیوه آرام و ساکت همیشگی‌اش، او به این فیلم افتخار می‌کرد. دوروتی ... خیلی هم مطمئن نیستم».

منبع: +