مانکن چارلی اِنگمن

چارلی انگمن عکاس بیست و شش ساله ی امریکایی‌ست که عکاسی را خود آموخته. او در سال ۲۰۱۴ توسط PDN به عنوان یکی از سی عکاس جدید، نوظهور و تماشایی سال انتخاب شده است. مجموعه ی مورد بحث، جدیدترین پروژه‌ی اوست که در آن، مادر شصت ساله‌اش – کاتلین مک کِین (Cathleen McCain)– ژست مانکن‌ها را می گیرد و در عکس‌های مُد او نقش ایفا می‌کند.

مجموعه‌ی حاضر، با توجه زیاد رسانه‌ها رو به رو شد. انگمن در مجموعه ی «مادر»، از رمزگان عکاسی مُد برای به نقد کشیدن برخی وجوه خود آن استفاده می‌کند. کاتلین به تصویر کشیده شده، در لباس‌های خود راحت به نظر نمی‌رسید. مجسمه‌ای ست گروتسک‌وار. حرکات بدنی او خشک و بی روح‌اند. در چهره‌اش هیچِ نخوت و تبختری دیده می‌شود. از سویی، این حقیقت که او مادری شصت ساله‌ست و در هیئت مانکنی برای عکاسی مُد ظاهر شده است کنایه‌ای ست به این قانون نانوشته که مانکن‌ها و مدل‌های دنیای مُد همگی بسیار جوان و دلربا هستند. انگمن با استفاده از تصویر عکاسی نشان می‌دهد که داشتن استایل و بهره‌گیری از مُد ارتباطی به سن ندارد.

مسئله ی قابل بحث نوع استفاده‌ی نهاد از این تصاویر است. این‌عکس ها به عنوان عکس‌های مد گرفته شده و در همین قالب منتشر شده‌اند. عکاس علنا با دخیل کردن کناره‌ی پرده‌های رنگی در پس زمینه‌ی تصویر و به جا گذاشتن سایه های تند فلاش به ساختار شکنی‌های خود ادامه می دهد و از این طریق فضای انتقادی یکدستی را فراهم می کند. از سوی دیگر، با توجه به تأثیر مسلم زمینه در خوانش عکس، استفاده ی صنعت مد از این عکس‌ها آن‌ها را در حد یک نوآوری جدید تقلیل می‌دهد و به هوایی تازه در ریه‌های عکاسی قراردادی مُد بدل می کند.

انگمن در مصاحبه‌ی خود با «نیویورکر» چنین بیان می‌کند که در دوره‌ی بعد از تعطیلات کالج، به خانه برمی گردد و در این دوره، از هرچیزی که اطرافش وجود دارد عکس می‌گیرد که بخشی از آن پدرومادرش بودند. او بعد از ظاهرکردن عکس‌ها، میان مادری که خود می‌شناسد و مادری که در عکس می‌بیند ارتباط اندکی می‌یابد ( آن چه توجه رولان بارت را نیز هنگام رو به رویی با خیل عکس های مادرش جلب کرده بود). پس از سفارش پیشنهادی مجله‌ی «The Room»  تصمیم به استفاده از مادرش می‌گیرد و بر آن می‌شود تا او را مورد مطالعه قرار دهد که از آن به عنوان تجربه‌ای بدیع یاد می‌کند. آن‌ها در طی روند عکاسی، می‌کوشند مرزهای رابطه‌ی خود را تغییر دهند. چارلی در بسیاری مواقع او را کارماده‌ای (Material) می یابد که می تواند به دلخواه تغییرش دهد. کاتلین هم ایده‌های خود را در روند کار وارد می‌کند و به این ترتیب شکل دیگری از ارتباط میان این دو شکل می‌گیرد. بسیاری از دوستان کاتلین با  نگاه به عکس ها از او می پرسند که چرا چارلی به او این‌گونه نگاه می‌کند و یا چرا از او استفاده ی ابزاری می‌کند و پاسخ او این است:  «هر کسی که به گمانت داری نگاهش می‌کنی – حتی اگر مادرت باشد- تنها کارماده‌ای ست برای آن که از طریق او به شکلی جدید دنیا را ببینی.»

چارلی انگمن مادرش را فرشته ی‌الهام خود می داند و علاوه بر عکس‌های سفارشی، در پروژه‌های شخصی خود نیز از او استفاده می‌کند. کاتلین درغالب این عکس‌های شخصی سراپا برهنه است و میان آن چه هست، آن چه عکاس می‌بیند و آن چه او در قالب عکس در می‌آید گفتگویی سراسر متفاوت برقرار می‌شود؛ آن که مادر رو به رویش عریان است فرزند اوست.