روایت نخستین ماموریت بین‌المللی عکاسی یونیسف

یونیسف

ترجمه: نیما افشارنادری

نیویورک، ایالات متحده آمریکا، ۱۷ تیر ۱۳۹۲- اوایل سال ۱۳۲۷ «جام گریرسون»، مدیر بخش ارتباطات جمعی و اطلاعات عمومی یونسکو به «دیوید سیمور»ِ عکاس، تلگرافی فرستاد و به او توصیه کرد، در سفری فوری، به کشورهای اروپای‌ شرقی عزیمت کند. 

سیمور با نام مستعار ‘شیم‘ مشتاقانه به این دعوت کاری پاسخ مثبت داد. تمرکز او بر وضعیت کودکان در کشورهای اروپایی مخروبه در پنج جنگ خانمان‌برانداز بود و با آژانس‌های سازمان ملل متحد کار کرده بود. از جمله یونیسف که در کمتر از دو سال قبل از آن یعنی سال ۱۳۳۵ تاسیس شده بود. کشورهایی که او در آن‌جا کار کرده بود، عبارت بودند از: اتریش، یونان، مجارستان، ایتالیا و لهستان. 

درست همین‌جا بود که نخستین ماموریت بین‌المللی عکاسی از طرف یونسکو شکل گرفت. نتیجه آن کار به تازگی توسط یک تاریخ‌نگار عکاسی به نام «کارول ناگار» ویراستاری شده و در ایالات متحده آمریکا با نام «کودکان جنگ»، توسط «Umbrage Editions» چاپ و منتشر شده است.

ناگار درباره این آثار می‌نویسد که این مسئولیت تبدیل به یک «کارِ دل» برای سیمور شد که برای تکمیل و گسترش آن شش ماه زندگی گذاشت. نتیجه آن هم یکی از قوی‌ترین کارهای عکاسی‌ مستند درباره تاثیر جنگ بر کودکان از آب درآمده است. 

شاید بتوان معروف‌ترین عکس‌‌ها را آنی دانست که در شهری که خود سیمور هم اهل آن است یعنی ورشو [پایتخت لهستان] و از دختری به نام «ترسکا» گرفته شده است. او چندین و چند سال را در اردوگاه‌های کار اجباری به سر برده است و در یک مدرسه که برای کودکان آسیب‌دیده اختصاص یافته تعلیم می‌بیند. از «ترسکا» خواسته شد طرحی از خانه‌اش بکشد. او قادر به انجام این کار نیست و گردبادی از خطوط در هم پیچیده کشیده است. در عکسِ شیم، هم نقاشی و هم چهره آشفته دختر، خبر از تجربه شخصی مواجهه او با جنگ خانمان‌برانداز و تاثیرات آن می‌دهد. 

لینک دانلود ویدئو

من به زبان عکس سخن می‌گویم

نام اصلی سیمور «دیوید شیمین» بوده است. او در ۱۲۹۰ در یک خانواده یهودی در لهستان متولد شد،‌ در فرانسه در اواخر دهه ۱۳۰۰ درس خواند، جایی که عکاسی را هم آغاز کرد.

پس از پوشش جنگ داخلی اسپانیا، تمرکز خود را روی تاثیر این درگیری‌ بر روی شهروندان غیرنظامی گذاشت. سیمور پس از آن به مکزیک و کشور آمریکا سفر کرد. او قادر به بازگشت به لهستان نبود و در جنگ دوم جهانی به ارتش ایالات متحده آمریکا ملحق شده و شهروند آمریکا شد. 

پس از خاتمه جنگ، در بازگشت او به اروپا، هم  دوستان و هم همکارانش که تلفظ نام خانوداگی لهستانی‌اش برایشان مشکل بود، «شیم» صدایش کردند.

 «به عنوان یک عکاس، من با زبان عکس سخن می‌گویم.»

سیمور این جمله را در مقاله‌ای که برای معرفی پروفایل کارهایش درباره کودکان

در سال ۱۳۲۸ - فوریه ۱۹۴۹- در «پیام یونسکو» آورده است. 

عکس : الیوت ارویت

سیمور در مقاله‌ای که برای معرفی پروفایل کاری‌اش به یونسکو نوشته و در نسخه سال ۱۳۲۸ ـ فوریه ۱۹۴۹ میلادی- در «پیام یونسکو» منتشر کرده است، می‌نویسد: «به عنوان یک عکاس… من به زبان عکس سخن می‌گویم. من به اطرافم نگاه می‌اندازم و چیزهایی را که می‌بینم ثبت می‌کنم. در شش ماه گذشته اما خیلی چیزها دیده‌ام…» این مقاله در «رساله یونسکو، کودکان اروپا» که آن سال منتشر شد، آمده است. رساله‌ای که تمام آن به عکس‌های سیمور اختصاص یافته است و حکم یک فراخوان درباره اقدام برای ۱۳ میلیون کودک رهاشده در اروپا بود که موضوع این رساله بودند. 

کتاب ناگار، شامل بسیاری از عکس‌های سی‌مور از مدارس، یتیم‌خانه‌ها، برنامه‌های غذایی و درمانگاه‌های مربوط به آن است. کودکانی در این عکس‌ها به چشم مي‌خورند که مهماتی منفجر نشده را که قرار است به فروش برسد را رفت و روب می‌کنند و یا به بازسازی آن‌ها کمک می‌کنند. همچنین عکس‌هایی می‌بینیم از ‘شهر کودکان‘ در مجارستان که تا حدودی توسط خود آن‌ها اداره می‌شود و علاوه‌بر آن عکس‌هایی از کودکان آواره‌ای را می‌بینیم در یونان که به خاطر جنگ داخلی که بلافاصله متعاقب آتش‌افروزی جهانی رخ داد آواره‌ شده‌اند. 

ترسکا به درخواست معلمش که از او خواست تا طرح خانه‌اش را بکشد، پاسخ گفت.

ورشو، ۱۳۲۷

عکس: دیوید سیمور

این‌جا هیچ کودکی دشمن نیست

چندین عکس «شیم» هم مربوط به قبل از ماموریت توسط یونسکو است که در آلمان گرفته شده. یکی از آن‌ها بچه‌ای را در کالسکه در پیش‌زمینه نمایش می‌دهد که درست در مقابلش خرابه‌ای قرار گرفته و کارخانه‌های کروپ [ بزرگترین شرکت تولید‌کننده مهمات در اروپا در آغاز قرن بیستم ] در شهر «اِسِن» هم با آن مقداری فاصله ‌دارند. 

ناگار می‌نویسد: «جدای آن‌که بخواهیم نسبت به آلمانی‌ها موضع شخصی‌ای بگیریم، سیمور توانسته سرنوشت کودکان را به عنوان قربانیان در کادری گسترده‌تر از جنگ درک و به ما انتقال دهد.»

توانایی تفکیک کودکان آلمانی از دم و دستگاه دولتی‌ای که والدین آن ها را به قتل رسانده‌است و بخش زیادی از قاره [اروپا] را هم ویران کرد. یکی از هدایایی بود که سیمور برای کودکان به جا گذاشت. این مساله کاملا هم‌راستا با اصل اساسی یونیسف است که می‌گوید این‌جا هیچ کودکی دشمن نیست و از این جهت لازم است به کودکان طرفین درگیری، کمک شود تا به طور مساوی از نابسامانی‌های جنگ دور بمانند. 

نیاز فوق‌العاده و چالش بزرگ

سی‌مور درباره گزارش‌هایی که برای یونسکو و یونیسف کار کرد، اظهار نظر می‌کند: «من در تمام ۵ کشور این حکایت را دیدم: نیاز فوق‌العاده و چالش‌های بزرگ را دیدم… من علاوه بر این، آغاز فعالیت‌ها را دیدم، شروع شگفت‌انگیر یاری رساندن، به کودکانی را دیدم که در میان مخروبه‌ای که مخروبه‌ای که والدینشان تحویل آن‌ها داده‌اند، با رویایشان در جهانی سرشار و صلح‌آمیز بازی می‌کردند. در حقیقت کار سازمان‌های بین‌المللی و امدادرسانان ملی نتایج واقعی ومثبتی به بار آورده است.» سیمور همچنین مواردی را همچنان باید به آن پرداخت را هم مستند کرده است. جدای نیاز کودکان به غذا و سرپناه. او می‌گوید: «توانبخشی روانی و بازآموزی کودکان اروپایی اکنون چالشی بزرگ‌تر از هر زمان دیگری است.»

در سال ۱۳۲۶ در پاریس، دیوید سیمور به همراه سه عکاس خبری برجسته بین‌المللی دیگر، آژانس عکس «مگنوم» را پایه‌گذاری کرده‌اند که همچنان یکی از مهم‌ترین آژانس‌های عکس مستند در جهان محسوب می‌شود. 

کاری که سیمور در سال ۱۳۲۷ برای یونسکو کرد - پایه‌گذاری نخستین گزارش چندکشوری اولویت‌ها و برنامه‌های یونیسف - استانداردهای عکاسی حمایت از کودکان یونیسف را تنظیم کرد  که تا به امروز از آمال یونیسف به شمار می‌رود. 

* اِلِن تالمی ویرایشگر ارشد عکاسی یونیسف از آگوست ۱۹۹۰ تا جون ۲۰۱۳ بود. او او در حال حاضر عضو شورای مشاوران فتوژورنالیسم در «بنیاد الکسیا» است. 

پیوست‌ها: 

عکس‌های سیمور در مگنوم

جنگ داخلی اسپانیا 

جنگ داخلی یونان

صفحه مربوط به دیوید سیمور (شیم) در مگنوم + و +

دیوید سیمور (شیم) در ویکی‌پدیا 

صفحه مربوط به کتاب با امکان خرید