نمایشگاه هاشم شاکری با عنوان «مادی» در گالری «راه ابریشم-پارک‌لاله»
هاشم شاکری در این پروژهی مستندِ بلند مدت که حدود ۸ سال به طول انجامیده است سعی کرده با به تصویر کشیدن زندگی مادربزرگش از کودکی تا مرگ ( از سال1303 تا 1395)، پروژهای شخصی را درون بستری تاریخی روایت کند. مادی که در طول دوران زندگی پرفراز و نشیب خود با سختیهای فراوانی روبهرو بوده است، در سالهای پایانی عمرش با بروز سکته ی مغزی ، قدرت تکلم خود را از دست میدهد و دچار آلزایمر می‌شود. اما نکته‌ی قابل توجه در این میان، روحیه‌ی شکست‌ناپذیر و سرشار از عشق و امید وی به ادامه ی زندگی ست که تا آخرین لحظه الها‌م‌بخش عکاس است. شاکری با ثبت ۸ سال پایانی زندگانی مادی، سیر تکاملی و مسیر کشف و شهود تجربی خود را نیز در عکاسی مستند به ما نشان میدهد.
در این نمایشگاه ۱۰ عکس در ابعاد ۱۱۰ در ۸۰ سانتی‌متر و ۲۱ عکس در ابعاد ۳۰ در ۴۰ سانتی‌متر به همراه دو ویدئو و چیدمانی از اشیاء به نمایش گذاشته خواهد شد.
در قسمتی از مقدمهی این نمایشگاه که به قلم صالح نجفی، پژوهشگر و مترجم حوزهی فلسفه و سینما، نوشته شده ، آمده است:
«......کاترین مالابو از ما میخواهد پیری را به منزله‌ی نوعی تغییر در نظر گیریم. میخواهد که از رخداد پیری سخن بگوییم.
حقیقتی هست که مدام از یادمان می‌رود: پیری صرفا فرایندی تدریجی نیست که به طور طبیعی برای همهی ما جریان یابد، پیری در عین حال یک واقعه است، گسستی ناگهانی است. حتی در "طبیعی‌ترین" شکل‌های تجربه‌ی پیری همواره جنبه‌ای "حادثه‌ای" وجود دارد ، مثل روی دادن یک فاجعه. برای آنکه پیر شویم، انگار، کافی نیست به تدریج مسن شویم، به یک واقعهی ناگهانی – پیشبینینکردنی نیاز هست که یکباره همه چیز را به هم بریزد.
پیر شدن ، از این منظر، نوعی مسخ شدن ناغافل است: "موهای سرش یکشبه مثل برف سفید شد"... سانحهای احمقانه، خبری بد، ماتمی، دردی ...و ناگهان فرایندِ "شدن" متوقف می‌شود، خشکش میزند: پیکرتراش غریبی به صحنه میآید و فرمی بی سابقه خلق میکند، فردی که نمیشناسیم ... نمیشناسیم؟
نه، شک نداریم که او را می‌شناسیم اما به جایش نمی‌آریم – شناختی بدون بازشناسی. ( در حالت معمول، همواره عکس این روی میدهد: آشنایی را بعد از سالها میبینیم، ناگهان به جایش می آریم اما ... او را نمیشناسیم: بازشناسی بدون شناسایی؟)
هاشم شاکری میخواهد این لحظه‌ی مسخ شدن را ثبت کند، میخواهد لحظه‌ای را به دام اندازد که به دام افتادنی نیست: کافی‌ست یک لحظه غفلت کنی تا آن پیکرتراش کارآشنا، آن پلاستیسیته‌ی ویرانگر، مشغول کار شود، طولی نمیک‌شد.... فرد جدیدی متولد می‌شود، زیبا، استوار، کوشنده برای پایدار ماندن در هستی خود، هستی کوتاه، جانکاه اما تازه ی خود...و چه زود همه چیز تمام می‌شود: آن لحظه ثبت شده است اما درست در همان لحظه که از چنگمان گریخته است ... هاشم گذارِخود، گذارِ او، گذارِ مای ناظر را از روی مرزی ثبت کرده است که میان آنچه طبیعی است و آنچه غیرمنتظره است، رخداد است، وجود دارد...وجود دارد؟ این مرز تنها زمانی ترسیم می شود که از آن گذشتهایم ، راه برگشتنی نیست ، حتی نمیتوان به عقب برگشت و نگاهش کرد، کسی که این کار را کرد آخرین نفر بود، زن لوط بود، و چون برگشت یک ستون نمک گشت و... نمیتوان برگشت ولی آیا می‌توان مرور کرد؟ عکس ها را نگاه کنید.»
هاشم شاکری، عکاس و فیلمساز مستند، متولد ۱۳۶۶ و فارغ التحصیل رشته‌ی معماری است. او که در سال ۱۳۸۵ فعالیت عکاسی خود را آغاز کرده است، از سال ۱۳۸۸ به طور جدی به عکاسی مستند روی آورد. شاکری سعی دارد با به تصویر کشیدن روابط انسانی ، دغدغه‌های اجتماعی و سرگشتگی و بی قراری انسان معاصر، ناخوداگاهِ اُپتیکال جامعهی پیرامونش را ثبت کند و در این راه به نگاهی جهانشمول دست یابد.
این نمایشگاه، چهارمین نمایشگاه انفرادی شاکری پس از نمایشگاه انفرادی وی در نوامبر سال جاری در گالری خانه عکاسان پاریس است. آثار وی پیش از این در شهرهای لندن، رم، توکیو، سئول، و... به نمایش درآمده اند. از آخرین جوایز وی می‌توان به دریافت جایزه‌ی عکاسی بنیاد «لوکاس دولِگا» از شهردار پاریس در سال 2016 اشاره کرد.
نمایشگاه «مادی» تا 6 دی ماه جاری یکشنبه تا جمعه از ساعت 16 تا20 برای بازدید عموم دایر است. گالری شنبه‌ها و تعطیلات رسمی تعطیل است.
گالری راه ابریشم-پارک لاله : تهران، بلوار کشاورز، بین وصال و قدس، ساختمان تکنوآجر، شمارهی 210، طبقه‌ی ۴
شماره تلفن: 88977148