چگونه آژانس مگنوم فتوز خود را در سن ۷۰ سالگی و در دوران اینستاگرام بازآفرینی می‌کند
ترجمه: شهاب شهسواری
صفحه حساب کاربری مگنوم فتوز(Magnum Photos) در اینستاگرام، مشهورترین آژانس عکس جهان، نقطه‌ای است که دنیای جدید و قدیم هنوز به لحاظ تصویری با یکدیگر تلاقی می‌کنند.
در این صفحه شما می‌توانید عکسی از آدری هپبورن (Audrey Hepburn) در یک لباس عروس و تور طراحی جیونچی (Givenchi) ببینید؛ یک زیبایی ماوراالطبیعی که در حال انجام عمل دون دنیوی درست کردن نوشیدنی گرم برای خود است، آن هم در سر صحنه فیلم مضحک‌روی (Funny Face) در سال ۱۹۵۷. این عکس توسط یکی از بنیان‌گذاران مؤسسه مگنوم، دیوید شیم سیمور (David 'Chim' Seymour) گرفته‌شده و با بیش از یک میلیون و ۶۰۰ هزار دنبال کننده صفحه کاربری مگنوم که روز به روز در حال بیشتر شدن هستند، در میان گذاشته‌شده‌است. تقریباً ۲۴ هزار نفر این عکس را لایک کرده‌اند.
با وجود تمامی مشکلات مگنوم امروز در آستانه سالگرد ۷۰ سالگی تاسیسش قرار گرفته‌است. در طول تمام دهه‌های حیاتش این مؤسسه درست مانند عکاسان جنگی که شهرت آن را ایجاد کردند، در مخاطره قرار داشته‌است. اما بیلان‌های مالی این مؤسسه با برقراری ارتباط با در دورانی که بیش از دو میلیارد انسان با دوربین‌های معمولی گوشی موبایل‌شان عکس می‌گیرند دوباره در حال زنده شدن است.
مگنوم به دنبال‌کنندگان حساب کاربری اینستاگرامش اجازه می‌دهد تا بیش از آنکه فقط دکمه‌ای به شکل قلب برای پسندیدن را لمس کنند، با عکس آدری هپبورن درگیر شوند. دنبال‌کنندگان مگنوم فتوز می‌توانند یک نسخه چاپ شده ۱۱ در ۱۴ اینچ از عکس را به قیمت ۱۸۰۰ دلار خریداری کنند یا اینکه یکی از کانتکت شیت‌های سیمور از همان جلسه عکاسی را به قیمت ۲۴۹ دلار بخرند. اینترنت فرصت پول‌سازی منحصر به فردی در اختیار مگنوم قرار داده‌است که بنیان‌گذاران آن در دوران حلقه‌های فیلم، اتاق‌های تاریک، نگاتیوها و آفیش‌های دبیران عکس مجلاتی که بودجه دست و دل‌بازانه‌ای داشتند، نمی‌توانستند حتی به آن فکر کنند.
اواسط ماه آوریل ۱۹۴۷ بود که رابرت کاپا (Robert Capa)، هنری کارتیه برسون (Henri Cartier-Bresson)، جورج راجر (George Rodger) و سیمور در طبقه دوم موزه هنرهای مدرن نیویورک گرد هم آمدند این موسسه جمعی را با نوشیدن چند گیلاس شامپاین پایه‌گذاری کنند. در این جمع همیشه شامپاین بود. گفته می‌شود که نام این موسسه زمانی گذاشته شد که این جمع از عکاسان در پاریس یک بطری نوشیدنی گازدار بسیار بزرگ در پاریس سفارش داده‌بودند.
هفتادمین سالگرد تولد یک فرصت بسیار بزرگ برای مگنوم فتوز است. قرار است کتاب یادبودی از آثارش منتشر کند و یک نمایشگاه سیار که قرار است از نیویورک شروع شود و سپس سراسر جهان را برای نمایش آثار این موسسه بپیماید. ارائه‌های عمومی آثار مگنوم در لندن، پاریس و نیویورک برگزار خواهد شد و مهمانی‌ها برپا و شامپاین‌ها باز خواهند شد.
این آژانس عکس قرار است که دوباره سری به برخی از مشهورترین پروژه‌هایش بزند، به عنوان مثال پروژه یک دفترچه روسی (A Russian Journal) که سال ۱۹۴۸ منتشر شده‌بود و آثار جان اشتاینبک (John Strinbeck) را با عکس‌هایی از کاپا در کنار هم جمع کرده‌بود تا کنکاشی در جریان زندگی اتحاد جماهیر شوروی تحت حکومت جوزف استالین باشد. مگنوم در عین حال قرار است آثار تازه‌ای سفارش دهد تا نشان دهد که شیوه منحصر به فرد کارش همچنان در دوران مدرن هم جایگاه دارد.
امید این است که این آژانس عکس بتواند مخاطبان آن‌لاینش را افزایش دهد. در حال حاضر در مجموع شبکه‌های اجتماعی مگنوم فتوز نزدیک به ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار دنبال‌کننده دارد. هدف نهایی، تشویق دنبال‌کنندگان به خریداری کردن عکس‌های مگنوم است. درآمدهای حاصل از فروش آن‌لاین عکس‌ها به مگنوم اجازه می‌دهد تا ماموریت‌های جدید عکاسی‌اش را به عکاسان سفارش دهد. دیوید کوگان (David Kogan) مدیر اجرایی مگنوم می‌گوید: «این تبدیل به یک دایره محدود خواهد شد، لازم نیست که بخش اعظم ۳ میلیون ۵۰۰ هزار دنبال‌کننده مگنوم را تبدیل به منبع درآمد کنیم تا بتوانیم مدل کسب و کار مگنوم را تغییر دهیم.»
کوگان که از سال ۲۰۱۴ وارد موسسه شده‌است، نقش خودش را مانند یک مدیرعامل می‌داند. او می‌گوید: «آنچه من انجام می‌دهم مدیریت یک تجارت بین‌المللی است.» کوگان که پیش از این مدیر تلویزیون خبرگزاری رویترز بوده‌است، شخصا یک کلکسیونر بسیار جدی عکس است و به خصوص به کاپا بسیار علاقه‌مند است. این مدیر جدید به دستور مارتین پار (Martin Parr) مدیر آژانس مگنوم و عکاس مستند بریتانیایی به این سمت گمارده‌شده‌است.
کوگان معتقد است: «مگنوم به عنوان یک کسب و کار پول‌ساز، تحول عظیمی در ساختار موسسه است. این موسسه در تمام طول عمرش یک مدل تجاری بخور و نمیر داشته‌است.»
به گفته او در دهه ۱۹۶۰ زمانی که افکار عمومی به شدت متوجه جنگ ویتنام و جنبش حقوق مدنی در آمریکا بود کارها بسیار ساده‌تر پیش می‌رفت. به گفته کوگان: «مجلات پول زیادی پرداخت می‌کردند تا عکاسان حرفه‌ای را برای پوشش تصویری گزارش‌های فوق‌العاده به سراسر جهان بفرستند. آن دوره، عصری طلایی برای کار و پول بود.»
فوتوژورنالیسم درخشش‌اش را از دست داده
اما درست از اواخر دهه ۱۹۷۰ بود که افول شروع شد و گرایش از فتوژورنالیسم که ریشه‌های مگنوم در آن بود، به سمت نوعی عکاسی هنری تغییر کرد. عکاسان کم کم به جای روزنامه‌ها و مجلات، برای کسب درآمد متمایل به ناشران کتاب و گالری‌های عکاسی شدند.
امروزه، مصائب روزنامه‌نگاری چاپی، آثار مصیبت‌باری هم برای بسیاری از عکاسان جدی خبری داشته‌است. به گفته کوگان در دوران جنگ ویتنام، یک عکاس جنگ می‌توانست «ده‌ها هزار پوند» به ازای یک ماموریت درآمد داشته‌باشد. کوگان می‌گوید: «امروز برای یک عکاس که از سوی یک روزنامه مشهور و بزرگ آفیش شود، باید خیلی خوشبخت باشد تا روزی ۱۰۰۰ دلار دریافت کند. تازه چنین رقمی برای رفتن به ماموریت در خط مقدم جبهه‌های درگیری است.»
کوگان می‌پذیرد که «اقتصاد و دخل و خرج مگنوم نسبت به ۲۰ سال پیش به صورت اساسی تغییر یافته‌است» اما معتقد است که اثر تغییرات فن‌آوری و صنعت خبر فرصت‌هایی برای این آژانس عکس ایجاد کرده‌است تا «فعال‌تر» شود. حتی اگر روزنامه‌ها و مجلات هم دیگر نخواهند گزارش‌های تصویری چاپ کنند، مگنوم از طریق مدیران محتوا در دفاتر مختلف خودش در لندن، نیویورک، پاریس، توکیو و احتمالا به زودی در جاهای دیگر، عکاسان را برای تولید اثر به ماموریت می‌فرستند. کوگان می‌گوید: «اگر سرویس‌های عکس برچیده شوند هم مگنوم همچنان به کارش ادامه می‌دهد و آنچه مهم می‌داند را پوشش خواهد داد.»
کوگان می‌گوید وب‌سایت مگنوم ماه مه امسال دوباره راه‌اندازی شد تا «چهره کاملا متفاوتی از جهان را نمایش دهد.» ماه اکتبر امسال آژانس مگنوم ۲۲ گزارش تصویری در سایت منتشر کرد که نتیجه آن ۵۳۳ هزار بازدید صفحات وب از طریق ۲۳۲ هزار کاربر منحصربه فرد بود. قرار است که دو بار در سال، در ماه ژوئن و نوامبر، مگنوم روز حراج عکس‌های چاپ شده در سایز کارت‌پستال برگزار کند و هر اثر را با امضای شخص عکاس به قیمت ۱۰۰ دلار به فروش برساند. مدیر اجرایی مگنوم می‌گوید: «اگر تصادفا شما مهم‌ترین برند عکاسی در جهان را داشته‌باشید، که ما داریم، و برخی از بزرگ‌ترین عکاسان جهان با شما کار کنند و یک آرشیو عکس عظیم داشته‌باشید، آنگاه باید توانایی این را پیدا کنید که با مردمی ارتباط پیدا کنید که هنوز معتقدند تک تصویر بدون حرکت، اهمیت خودش را دارد.»
اولین بخشی که در وب‌سایت مگنوم فتوز دیده می‌شود، بخش اتاق خبر (newsroom) است. در اینجا می‌توان گزارش‌های تصویری روز را مشاهده کرد. برای مثال یکی از این گزارش‌ها آثار مت بلک (Matt Black) با عنوان جغرافیای فقر (Geography of Poverty) است، در مورد مستمندان آمریکا. این گزارش تصویری نگاهی شفاف به جوامع جداافتاده و فقیر در مرکز آمریکا می‌اندازد که در انتخابات امسال به خوبی نقش و اثر خود را نشان دادند. گزارش تصویری دیگری که می‌توان در این بخش دید، مجموعه‌ای با عنوان «مهاجرت معکوس: بازگشت به غنا (Reverse Migration: Going Back to Ghana)» است که توسط نیکوس اکونوموپولوس (Nikos Economopoulos) گرفته‌شده‌است که با یکی از اصلی‌ترین زمینه‌های مورد توجه مگنوم سر و کار دارد. بنیان‌گذاران مگنوم زمانی با یکدیگر دیدار داشتند که جنگ داخلی در اسپانیا در جریان بود، درست از همان زمان تا سال‌ها بعد یکی از حوزه‌های تمرکز مگنوم، مساله تبعید و مهاجرت بود. قرار است همین روزها در تاریخ ۱۸ دسامبر به مناسبت روز بین‌المللی مهاجر، آثار تازه‌ای منتشر کند. کوگان می‌گوید: «اگر فقط و فقط یک بهانه برای وجود مگنوم لازم بود، گزارش‌های مربوط به مهاجران و پناه‌جویان کافی بود. این درون سلول‌های ماست، این مساله بود که باعث به وجود آمدن مگنوم شد.»
مگنوم همچنان با تعداد کمی نشریات هم کار می‌کند که همچنان پروژه‌های بلندپروازانه عکاسی سفارش می‌دهند. مهاجرت و پناهندگان یکی از اصلی‌ترین زمینه‌های آثاری بود که اخیرا سفارش داده‌شدند. روزنامه دیلی تلگراف در یک آخر هفته ماه آگوست، مجله روز شنبه‌اش را به پوشش تصویری مگنوم از بحران پناه‌جویان اختصاص داد. نیویورک تامیز مگزین، کل یک شماره یک‌شنبه‌اش را به گزارشی تصویری با عنوان «زمین‌های ترک‌خورده» خاورمیانه اختصاص داد. این گزارش توسط عکاس مگنوم پائولو پلگرین (Paolo Pellegrin) عکاسی شده‌بود و اسکات اندرسون (Scott Anderson) گزارش آن را نوشته‌بود. پلگرین برای این پروژه به سنت قدیمی و کلاسیک مگنوم، ۱۶ ماه در منطقه مامور این پروژه بود که نهایتا به ۲۰ عکس منتشر شده، منتج شد. او ۱۴ سال است که در خاورمیانه سفر و عکاسی می‌کند.
یک عکاس بزرگ دیگر مگنوم، لری تاول (Larry Towell) اهل کانادا در خط مقدم گزارش تصویری برنامه خط لوله دسترسی به داکوتا، در منطقه حفاظت‌شده استندینگ راک (Standing Rock) در داکوتای شمالی قرار داشت. ماموریت او یک هفته طول کشید و نهایتا منجر به پیروزی فعالان محیط زیست شد، چرا که برنامه حفاری در این منطقه متوقف شد. تاول سابقه طولانی در پوشش تصویری جوامع بومیان آمریکای شمالی دارد. کوگان می‌گوید: «مگنوم به عنوان یک موسسه ممکن بود که خودش متوجه اهمیت این گزارش خبری نشود. این بسیار لذت‌بخش است که عکاسی داریم که به ما اهمیت گزارشش را می‌گوید و ما هم از او پشتیبانی می‌کنیم.»
استانداردهای سختی که هنوز پابرجاست
حتی بعد از گذشت ۷۰ سال، مگنوم تنها نماینده ۸۹ عکاس محسوب می‌شود، که البته این رقم شامل افرادی که قبلا در مگنوم بوده‌اند هم می‌شود. این تعداد کم عکاسان به این دلیل نیست که عکاسان جوان علاقه‌ای به پیوستن به این آژانس ندارند، بلکه به این دلیل است که معیاری که مگنوم برای انتخاب عکاسانش قرار می‌دهد بسیار معیار سختی است. اعضای جدیدی که قرار است به آژانس بپیوندند ابتدا باید از سوی اکثریت عکاسان دارای عضویت کامل تایید شوند، پس از این رای تازه آنها به عنوان «نامزد عضویت» دو سال با آژانس کار می‌کنند، سپس دو سال دیگر به عنوان «عضو وابسته» با آژانس مگنوم کار می‌کنند و در طول تمام این مدت کلیه آثار آنها مرتبا بررسی می‌شود. بعد از گذشتن چهارسال مذکور تازه آنها باید رای دو سوم از اعضای اصلی را برای عضویت داشته‌باشند تا بتوانند به عضویت اصلی آژانس در بیایند و به جمع ۸۹ نفری اضافه شوند.
در واقع برای مثال نمی‌توان دنیای عکاسی را با مثلا دنیای موسیقی پاپ مقایسه کرد که با یک نفر یا گروه یک ترانه مشهور به یک کلاسیک ماندگار تبدیل شود و بعد از صحنه موسیقی ناپدید شود. عکاسان مگنوم باید سال‌های سال در بهترین وضعیت و کیفیت قرار داشته‌باشند. در حال حاضر جوان‌ترین نامزد عضویت در آژانس ۲۷ ساله است.
چیزی که باعث می‌شود مگنوم منحصر به فرد باشد، خودمختاری و استقلال عکاسانی است که برای آن کار می‌کنند. به خصوص در دورانی که افکار عمومی به شکل بی‌سابقه‌ای نسبت به صاحبان رسانه‌ها و منافع آنها بدبین هستند. در واقع عکاسان مگنوم نه تنها سال‌ها برای کسب عضویت‌شان تلاش کرده‌اند بلکه مدیون و زیر منت هیچ صاحب رسانه‌ای نیستند. کوگان با خنده می‌گوید: «مگنوم یک تعاونی از عکاسانی است که به شدت با اراده و پشتکار هستند. آنها نه به من جوابگو هستند و نه به آژانس مگنوم، در نتیجه قطعا به هیچ عنوان به هیچ مجموعه دیگری هم پاسخ‌گو نیستند. آنها پاسخگوی خودشان به عنوان یک فرد هستند. مگنوم این‌گونه خلق شده و این‌گونه هم به حیاتش ادامه می‌دهد.»
منبع: +
از خواندن این مطلب در ارتباط با مگنوم واقعا لذت بردم و اینکه عکاسان به عنوان یک فرد پاسخگوی خودشان هستند.ممنون
میرعزیز---
خواهش می‌کنم.