اینستاگرام، پلتفورمی برای حرفه‌ای‌ها؟
ترجمه: نرگس صالح‌نژاد
هر دوی این تصاویر از ایستگا‌ه‌های ما مخابره شده، و تصمیم گرفتم آنها را در شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارم. عکس اول را در توئیتر، با لینک Reuters.com و وب سایت خودمان (Wider Image website) ثبت کردم. مردمی که ما را در توئیتر دنبال می‌کنند انتظارات مشخصی دارند- اخبار تصویری فوری از دور و اطراف جهان که شامل برخی تصاویر کاملاً بیرحمانه نیز می‌شود.
سپس به اینستاگرام رفتم، اما دست نگه داشتم. در طول چند ماه گذشته، اینستاگرام رویترز از سوی بیش از ۵۰ هزار نفر پیگیری می‌شود. هر تصویری به طور متوسط بیش از هزار لایک می‌خورد و این رقم در حال افزایش است.
ما مجبور به گزینش تصاویرمان در چارچوب خاصی نیستیم و هرگز از فیلتر استفاده نمی‌کنیم، آنچه می‌بینید تصاویری هستند که بدون دستکاری مخابره می‌شوند.
مرتباً گفته‌ایم که اینستاگرام پلتفورمی است که در آینده برای اشتراک تصاویر و اخبار تصویری استفاده خواهد شد. و فضایی است که رویترز نیاز به ورود به آن را دارد.
پس چرا تردید؟ چه کسی می‌تواند تصویر بچه‌های دچار سوءتغذیه را لایک کند؟ من فرض می‌کنم، هیچ کس. با این حال این تصویر از لحاظ زیبایی‌شناسی عکاسی، احساسی و محتوایی، تصویر خبری بسیار قدرتمندی است.
اما آیا اینستاگرام پلتفورمی مناسب برای این نوع از عکس‌ها است؟ تصویر دوم تصویر منحصر به فردی از یک انفجار مرگ‌بار است، که با بی‌رحمی کامل گرفته شده است. این تصویر نشان می‌دهد در همان لحظه چندین نفر کشته و تعدادی مجروح شده‌اند، دوباره می‌پرسم چه چیزی برای لایک‌کردن وجود دارد؟
دنبال‌کننده‌ها می‌توانند دقیقاً زیر تصویر نظر بدهند. آیا فریادها و اعتراضات غیراحساسی در تصویر ثبت شده کودکان رنج‌دیده وجود دارد؟ یا گروه‌هایی که مقامات میانمار را در بحران بهداشتی مسلمانان روهینجیا که دولت آن را انکار می‌کند، سرزنش می‌کنند، این تصویر را به معنی اثبات ادعای خود می‌دانند؟
آیا حامیان شبه نظامیان که بمب‌ها را در تجمع سیاسی شیعی منفجر می‌کنند با گذاشتن نظر در پای عکس‌ها به تشویق آنها نمی‌پردازند و باعث عصبانیت کسانی نمی‌شوند که از این حمله آسیب دیده‌اند، چه کسانی از اینکه این تصاویر منتشر و ارسال شود وحشت می‌کنند؟
هر تصویر خبری خوبی بحث و نظر را پیش می‌کشد. هر قدر دنبال‌کننده‌های بیشتری در اینستاگرام نظر بگذارند، معمولاً گزارشات گوناگون بیشتری به دنبال خواهد داشت. هیچ چیزی بدون بحت و شکست یک گروه یا دیگران ارتقا نمی‌یابد.
یکی ممکن است فکر کند تصویر یک گوسفند صورتی از ایرلند برای حمایت از موضوعی قومی جالب و بی‌ضرر است (این تصویر ۱۰۴۶ بار لایک خورده است). نظرات دامنه‌ای از تصویر دست‌زدن و شکلک‌ها تا نظراتی مثل «افرادی که با حیوانات این کار را می‌کنند باید به گلوله بست. رنگی شدن برای آنها خوب نیست» را شامل می‌شود.
تنها تصاویری که ظاهراً مردم را ناراحت نمی‌کند، تصاویر سیلوئت هستند. بنابراین احتمالاً باید فقط هر کسی را نادیده بگیریم و در هر موضوعی بهترین را منتشر کنیم؟ اما نکته به دست آوردن دنبال‌کننده است نه از دست دادن آنها. آیا کسی که در جهانِ خبر علاقه‌مند به دیدن پانداهای بامزه هست با تصاویری از کودکانی که سوءتغذیه دارند یا بمبی که در عراق منفجر شده به وحشت نمی‌افتند؟
باید اعتراف کنم از ثبت تصاویر رویترز در اینستاگرام لذت می‌برم؛ از لایک‌ها و نظرات مثبت خشنود و غرق لذت می‌شوم. همچنین، دنبال‌کننده‌ی گروه بسیار کوچکی از عکاسان هستم که از اینستاگرام به عنوان دیواری برای عرضه آثار خود در جهت پیشرفت کارشان استفاده می‌کنند. (من اعتقاد دارم این عکاسان بسیار خوب هستند چرا که می‌توانند عکس‌های خوبی با استفاده از دوربین پین‌هول بگیرند.)
اما ما به آن به شکل حرفه‌ای می‌پردازیم و با این سوال شروع می‌کنم: ارزش واقعی اینستاگرام برای عکاسان خبری حرفه‌ای چیست؟ به هرحال، لایک‌ها نمی‌توانند تبدیل به دلار شوند بنابراین چطور اکنون یا در آینده تأمین مالی خواهند شد؟
سوال دیگر: آیا بهتر نیست که این پلتفورم به آماتورها پس داده شود، تا از افزودن فیلتر به غروب خورشید، رنگین کمان، صحنه‌های خیابانی، عشاق، حیوانات خانگی و خانواده لذت ببرند یا این همان پلتفورم حرفه‌ای و جدید آینده است؟
آخرین سوال: آیا شما تصویر بچه‌های سوء تغذیه‌ای در میانمار را لایک خواهید کرد؟
منبع: +
سلام
smaواقعا نوشته ی تحسین برانگیزی بود
من رو چند لحظه به فکر واداشت