میراث لری سالتن
در مراسم یادبود لری سالتن -که در سن شصت و سه سالگی درگذشت،- بیش از ۴۰۰ نفر شرکت کردند. اکثریت شرکت‌کنندگان شاگردان پیشین او بودند. سالتن برای بیش از سه دهه در منطقه‌ی خلیج (Bay Area) به آموزش مشغول بود. تاثیر او به عنوان هنرمند و همچنین مدرس شگرف بود .در آن بعد از ظهر [افراد حاضر در مراسم] یکی پس از دیگری درباره‌ی به چالش کشیده شدنشان و سهم آنها در دنیا نه تنها به عنوان هنرمند، بلکه انسانی که فکر می‌کند و احساس دارد صحبت کردند.
جان روبین شاگرد پیشین سالتن [در این مراسم] گفت:«چندصد دانش‌آموز عمیقا از وی تاثیر گرفته‌اند؟ چطور ما، یا من می‌توانیم میزان تاثیرگذاری او را بیان کنیم؟ چه گروه خوش‌شانسی هستیم.» حق با روبین بود. سالتن با غیبت خود یک خلا ویران‌گر باقی گذاشت. هرچند آثار باقی‌مانده از وی نشان‌گر این نکته است که او تا چه میزان با ارزش بوده است.
پنج سال پس از درگذشت او، موزه‌ی هنر لس‌‌آنجلس کانتی اولین نمایشگاهی که پس از درگذشت سالتن به مرور آثارش می‌پردازد را با عنوان «اینجا و خانه» برگزار کرد. آثار به نمایش درآمده در این نمایشگاه شش مجموعه‌ی ممتاز او که از ۱۹۷۵ تا ۲۰۰۹ تهیه شده را در بر می‌گیرد.
این آثار شاید در نگاه اول ناهمگون باشند. در مجموعه‌ای ساق‌های پاها در زیر آب در هم تنیده و در مجموعه‌ای دیگر پدر و مادر سالتن در حال گذراندن دوران بازنشستگی خود هستند و مجموعه‌ی دیگر اختصاص یافته به عکس‌های سیاه و سفید از صحنه‌های پر رمز و راز، اما با نگاهی دقیق‌تر، می‌بینیم که تمامی این عکس‌ها از ابزار عکاسی مستند و استیجد فتوگرافی بهره برده است.
لری سالتن در سال ۱۹۴۶ در بروکلین نیویورک در خانواده‌ای یهودی به دنیا آمد و به دره‌ی سن فرناندو - در خارج از سان فرانسیسکو جایی‌که پدرش نایب‌رئیس کمپانی تیغ ریش‌تراشی Schick razors شد- نقل مکان کرد. علی‌رغم سکونت در Bay Area در دهه‌ی بیست زندگی، لنداسکیپ‌هایی که از حومه و پیامدهای فرهنگی آن‌جا گرفت میراث عکاسی سالتن را غنی بخشیده است.
نقطه آغاز مرور کارنامه‌ی کاری سالتن مجموعه‌ی «سند - ۱۹۹۷» است. که همکاری مشترکی با مایک مندل که بعدها هم مدت‌ها با وی همکاری می‌کرد بود. برای تهیه‌ی این پروژه آنها در میان دو میلیون عکس آرشیوی دولتی و شرکت‌های بزرگ به جستجو پرداختند و نهایتا به ۵۹ عکس رسیدند. این عکس‌ها غریب، رویاگونه و گاها خشونت‌آمیز هستند و بدون هیچ توضیح یا کپشنی به نمایش در‌آمدند. آنها تصویری از مردی ناشناس نشان می‌دهند که در دریایی از سیم گرفتار شده است. در تصویری دیگر طنابی با فرم طناب اعدام در دستی با دست‌کش دیده می‌شود و در عکسی دیگر کارگر‌های ساختمانی در فوم دیده می‌شوند.
هر عکس شعر تصویری تازه و پیچیده‌ای است از اینکه عملکرد عکاسی «مستند» چطور می‌تواند و باید عمل کند. استراتژی جداسازی و تصاحب تصاویر در عصر اینترنت به شدت رایج شده و درک اینکه این ایده در آن زمان به چه اندازه نوین و پر ریسک بوده، سخت است.
یکی دیگر از مجموعه‌های به نمایش درآمده در این نمایشگاه عکس‌های مجموعه‌ی «تصاویری از خانه (۱۹۹۲)»، پروژه‌ی بلندپروازانه‌ی سالتن که حدودا یک دهه به طول انجامید، است. پدر و مادر پا به سن گذاشته‌ی سالتن در کنار تصاویری از فیلم‌خانه‌های قدیمی، متن گفتگوهای او با اعضای خانواده‌اش و اسنپ‌شات‌های خانوادگی در کنار یک‌دیگر به نمایش در آمده و پرتره‌ای هرچند آرام اما عمیقا تکان‌دهنده و نزدیک، از اعضای خانواده فراهم آورده است.
هنرمندان بی‌شمار دیگری هستند که خانواده‌ی خود را سوژه قرار داده‌اند و نمی‌توانم حتی تنها یک مورد که کارش این‌چنین درخشان بوده باشد را به یاد بیاورم.
«دره (۲۰۰۰)» از پروژه‌های دیگر سالتن است. منظور از دره، دره‌ی سن فرناندو، منطقه‌ای که منزلگاه یکی از بزرگ‌ترین‌های صنعت پ/ور/\نوگرافی در دنیا است. اولین تصاویر این مجموعه برای یک ماموریت مطبوعاتی تهیه شده که در آن سالتن از یک ستاره‌ی فیلم پو/ر-ن/و در سر کار فیلم‌برداری کرده است. او از از هرآن‌چه که پیرامون فیلم‌برداری بود، غیر از خود س/ک-س عکس‌برداری کرد، لم‌دادن و استراحت بازیگران زن و مرد قبل و بعد از فیلم‌برداری، نماهای داخلی، شاخه‌های نور و سگ‌هایی که در صحنه حضور داشتند.
«سرزمین مادری ۲۰۰۹» آخرین مجموعه از کارهای سالتن است. تصاویری با چاپ‌هایی در قطع بزرگ که کارگران روزمزد اسپانیایی‌تبار را در حومه‌ی کالیفرنیا به تصویر کشیده‌اند تلخ‌ترین و رمانتیک‌ترین آثار او هستند. سالتن با مددگرفتن از خاطراتش این افراد را که ظروف غذای خود را در دست داشتند کارگردانی کرد.
این تصاویر با شکوه و جذاب و انسانی هستند. پایانی برجسته، که می‌توان هریک از علایق دوران زندگی سالتن را لمس کرد: آئین خانوادگی، لنداسسکیپ‌هایی از حومه و انسان آواره.
عکس‌های سالتن، درست مثل خودش از یک طرف صادقانه و اغواکننده و از طرفی دیگر تدافعی و آسیب‌پذیر هستند. مردمی را به تصویر می‌کشید که خانه‌های خود را ترک کرده‌اند(مهاجران در لنداسکیپ‌های خارجی)، سبک زندگی خود را تغییر داده‌اند(پدر و مادرش در زندگی تازه‌ی بازنشسنگی) یا عکس‌های استیجد (صحنه‌های داخلی از ستارگان پ/ور/ن. حتی «سند» که از کارهای اولیه او محسوب می‌شود درباره‌ی بی‌خانمان‌هایی بود که از وطن خود رانده شده بودند. حساسیت او برای نسل‌های بعد روشن‌گر است. ای کاش خودش هم این را می‌دانست.
منبع: +