مریلین مونرو: روی جلد مجله لایف، ۱۹۵۲-۱۹۶۲

ترجمه: شهاب شهسواری

در این زمینه شبه‌ای وجود ندارد که مجله لایف از روزهای ابتدایی زندگی هنری مریلین مونرو، جذابیت ژرف و بی‌نظیر او را کشف کرده‌بود. اما مریلین تا زمانی که زنده بود تنها ۶ بار بر روی جلد لایف رفت. (او چند بار هم بعد از مرگش در اوت ۱۹۶۲ روی جلد لایف رفت از جمله شماره‌های جدیدتر این مجله پس از توقف انتشار هفتگی لایف) فقط شش بار! کمتر از دوایت آیزنهاور، در حالیکه لیز تیلور رکورد چهارده بار حضور بر روی جلد مهم‌ترین مجله عکس آن دوران را دارد.

با همه این احوال وقتی کسی توجه کند که مریلین مونرو شش بار روی جلد مجله لایف در یک دوره دست بالا ده ساله ظاهر شده‌است، و اینکه اگر زنده مانده بود احتمالا رکورد الیزابت تیلور را جابجا می‌کرد، نشان‌دهنده رابطه بسیار نزدیک او با مجله است. به خصوص که در آن زمان او سوژه اصلی بحث در جامعه آمریکا درباره شهرت، ستاره، جنسیت و رسانه در قرن بیستم بود. به اضافه اینها وقتی بدانیم که تعدادی از روی جلدهای او به عنوان کلاسیک‌ها محسوب می‌شود، این نکته که مریلین مونرو بود که کمک کرد تا شکل و شمایل مجله لایف در دهه ۱۹۵۰ جهت بگیرد، قوت بیشتری پیدا می‌کند. اولین حضور او روی جلد، حضور دیگری با عکسی از هالسمن در سال ۱۹۵۹ که پریده بود و از روی شانه‌هایش به پشت سر نگاه‌انداخته‌بود، عکس اد کلارک در سال ۱۹۵۳ که مریلین را در کنار جین راسل  با لباس‌های پولکدوزی شده قرمز به تصویر کشیده‌بود، عکس ۱۹۶۲ لورنس شیلر از مریلین مونرو با لبخند کنار استخر، درست دو ماه پیش از مرگ همه از کلاسیک‌ها محسوب می‌شوند.

(وقتی از دهه ۱۹۵۰ حرف می‌زنیم، نامتجانس‌ترین ترکیب فاجعه‌بار کلمات و تصاویر را که در طول تاریخ مجله لایف روی جلد این مجله رفته‌است یا حتی روی جلد هر مجله‌ای رفته‌است، هم در نظر بگیرید. در اولین عکس این مجموعه که قابل درک است هر کسی نگاهش کاملا جذب خانم زیبارویی شود که از روی جلد به بیرون زل زده‌است، در شماره ۱۷ آوریل ۱۹۵۲ هر کس می‌تواند این کلمات عجیب و سردرگم‌کننده  را بخواند: «پرونده‌ای برای بشقاب‌های بین سیاره‌ای». جدی؟ واقعا پرونده‌ای در مورد بشقاب‌های پرنده؟ خب خب. جالب بود. حالا می‌شود که لطفا به همان هنرپیشه جوان جذاب نوظهور که اسمش مریلین مونرو است برگردیم؟)

دست آخر روی جلدهای مجله لایف که مریلین مونرو بر روی آنها آمده‌است و هفت تای آنها در این گالری هستند، این جلدها به یاد ما می‌آورند که ۶ دهه پیش ستاره‌های سینما چه شکلی بوده‌اند. با دید امروزی درست بعد از گذشت نزدیک به ۵۰ سال از مرگ مریلین در سن ۳۶ سالگی، آیا می‌توانید میزان برانگیختگی شدیدتر و ژرف‌تری را که یک مشترک مجله لایف در ایالت اوماها یا مینیاپولیس یا یک شهر کوچک در کارولینای شمالی در آن زمان در برخورد با این عکس‌ها داشت، درک کنید؟

احتمالا بله! اما اگر ما بتوانیم حتی برای مدت کوتاهی با نگاهی تازه به این عکس‌ها نگاه کنیم، آنچه را در مورد اتفاقاتی که نهایتا برای این ابرستاره جوان، آشفته و مبهم افتاده فراموش کنیم، این امکان وجود دارد که ما هم بتوانیم مانند کسانی که آنها را برای اولین بار می‌دیدند، ببینیم.