نمایشگاه پرستو احدی با عنوان «زنان بدون مردان» در گالری آرته

​در توضیح این نمایشگاه آمده است:

پرستو احدی عکاسی را به عنوان ابزار شناخت و گوش سپردن به زنان و دختران آشنا به کار می‌گیرد. او بیننده را با احساسات سوژه‌هایش، ظاهر آنان، و بدن­هایشان درگیر می­کند، و روایت شخصی سوژه‌ها و اهمیت زمزمه‌ها و آواهای آنان را به تصویر می‌کشد. از این منظر، عکاسی پرستو احدی به رهیافت نن گلدین بسیار نزدیک است؛ رویکردی که در اواخر دهه­ ی ۷۰ و 80 میلادی توسط گلدین جان گرفت و با تعریف عکاسی به ­عنوان ابزار روایت اتوبیوگرافی و ثبت جدال‌های روزمره­ ی دوستان صمیمی عکاس (گلدین) که در حاشیه‌ی شهر زندگی می‌کردند، تبیین گردید. عکس­ های احدی عناصر مشترکی با آثار گلدین دارد. هر دو از نمای درونی، برای بازنمایی برش‌هایی از جامعه که پیش از این توسط گروه­ هایی از مخاطبین دیده و دریافته نشده بود، استفاده کرده‌اند. (فیتزپاتریک، 1392: ص 20)

پرستو احدی در مجموعه‌­ی پیش رو، گفتا­شنود­های جهان زنانه را در قاب‌هایی که عموماً از حضور مرد خالی هستند، به تصویر کشیده‌ است. زنان و دختران، خلوت خود را چگونه سر می‌کنند؟ زمزمه­‌ی زنان در تنهایی­ شان چه لحنی دارد؟ جدی، سودازده، عمیق، وهم­ آلود و آسیب پذیر یا بازیگوش، اطمینان­بخش، پرتکاپو و شادی ­آور؟

- فیتزپاتریک، آندریا. (1392). "از تصویر تا صدا: بازنمایی در هنر نیوشا توکلیان، شیرین نشاط و پرستو احدی"، ترجمه­ ی پرستو احدی. پیش­نویس مقاله­ ی تحقیقی.