برگزیدگان جایزه بزرگ نشنال جئوگرافیک ۲۰۱۳

نهم دسامبر، سوزان ولشمن سردبیر ارشد عکس مجله نشنال جئوگرافی، به همراه استفانی سینکلر و اد کشی مسابقه عکس امسال مجله را در محل دفتر انجمن نشنال جئوگرافی در شهر واشنگتن دی‌سی داوری کردند.

اتاق تاریکی را تصور کنید که در آن تصاویر توسط پروژکتور بر روی پرده عظیمی پخش می‌شوند و جز صدا «بله» و «نه» داوران سکوت کامل برقرار است، هر چند گاهی بحث بر سر یک عکس خاص ممکن است این سکوت را بشکند. چند ساعت بعد، پس از چندین دور اصلاح، فینالیست‌ها روشن شدند و بحث بر سر برنده اصلی آغاز شد.

نهایتا داوران اجماع کردند که جایزه بزرگ باید به عکدو متری حفره یخس پل سودرز Paul Souders از خرس قطبی‌ای که زیر یخ‌های قطبی در حال ذوب شدن هادسون بی در کانادا قرار دارد، برسد. این عکس پل سودرز در مسابقه دیگری هم برنده جایزه اصلی شده‌است، مونیکا کورکوران از نشنال جئوگرافی در این مورد با او مصاحبه کرده‌است.

س: چه مدت است از حیات وحش عکاسی می‌کنی و چه شد که وارد این رشته عکاسی شدی؟

ج: من نزدیک به ۳۰ سال است که به عکاسی حرفه‌ای مشغولم. این تنها شغلی‌ست که من داشتم و البته مربوط به بنزین زدن و هل دادن ماشین چمن‌زنی نمی‌شده‌است. البته من هیچ وقت نمی‌خواستم عکاس طبیعت باشم، همیشه خواسته‌ام عکاس خبری باشم. اولین کارم را هم در یک روزنامه کوچک محلی در شهر راک‌ویل ایالت مریلند آغاز کردم. رویایم این بود که روزگاری به اوج کار روزنامه‌نگاری برسم. تعداد زیادی از رویدادهای ورزشی دبیرستانی محلی، ماموریت‌های عکاسی پرتره و عکس‌های اختصاصی آب و هوا رفتم. احساس می‌کردم که داستان شهرم را به صورت روزمره تعریف می‌کنم. یک روز تصمیم گرفتم صحنه را عوض کنم. هیچ وقت آدمی نبودم کهکاری را نصفه‌کاره انجام بدهم، در نتیجه همه چیزهایم را جمع کردم، ۷۰۰۰ کیلومتر رانندگی کردم تا به آلاسکا برسم. جایی که قرار بود برای بزرگ‌ترین روزنامه ایالت ماموریتی را انجام دهم. روزی که رسیدم دمای هوا ۲۷ درجه زیر صفر بود. اما همه چیز به شکل سحرآمیزی نو و تازه بود. در حیات خلوت خانه‌ام گوزن می‌دیدم و در پیاده‌روی‌های روزانه به عقاب‌های بزرگ در آسمان نگاه می‌کردم.

دقیقا همینجا بود که جابه‌جایی از عکاسی خبری به عکاسی از حیات وحش شروع شد. اما همچنان عملیات همان بود. تعریف کردن داستان مکان‌هایی که به آنها بر می‌خورم، و البته حیات وحشی که در آن مکان‌ها می‌بینم. ۲۰ سال پیش کار روزنامه را رها کردم و شرع به سفر برای عکاسی حیات وحش کردم.

س: یک فریم دیگر شبیه به همین عکس در مسابقه «حیوانات در محیط زیست‌شان» که توسط موزه تاریخ طبیعی بریتانیا و بی‌بی‌سی برگزار شده‌است به عنوان عکس سال ۲۰۱۳ برگزیده شد. داستان این دو فریم را برای‌مان بگو.

ج: در واقع من دو فریم شفاف از این خرس زیر آب داشتم که در واقع خیلی کم با هم تفاوت داشتند. درست در روز آخر فرصت شرکت در مسابقه بی‌بی‌سی عکسم را در مسابقه شرکت دادم و هیچ وقت فرصت نداشتم تا دو تا فریم را کنار هم مقایسه کنم. درست زمانی که برنده جایزه در یک رشته مسابقات شدم و البته پیش از جایزه بزرگ ناگهان متوجه نکته‌ای در عکس شدم. وقتی دقت کردم دیدم که درست در گوشه پایین سمت راست تصویر، گوشه‌های یخ از عکس کراپ شده‌اند. این نکته ناگهان اذیتم کرد. در واقع خودم این فریم را که برای مسابقه نشنال جئوگرافی فرستادم ترجیح می‌دهم، چرا که در آن کل گوشه‌های یخ پیداست. این دقیقا یکی از نکات ریزی است که می‌تواند عکس را کمی بهبود ببخشد و دقیقا نکاتی که آدم در ابتدا اصلا متوجه آن نمی‌شود یا کلا به آن اهمیت نمی‌دهد.

این خرس به سمت کوه یخ شنا کرد، در آب پرید و چند ثانیه در حالی‌که من تلاش می‌کردم قایق بادی‌ام را جابجا کنم و دوربین را در دو متری حفره یخ تنظیم کنم، زیر آب ماند. درست تا زمانی که داشت از آب در می‌آمد تا نفس بگیرد عکس نگرفتم، بالا آمد نگاهی به من انداخت و من همینطور که دوباره داشت زیر آب می‌رفت شاتر را فشار می‌دادم و عکس می‌گرفتم. او زیر آب ماند و من را نگاه می‌کرد، بعد بالا آمد و نفس دیگری گرفت و شنا کرد و دور شد. وقتی در قایق بادی‌ام نشسته‌بودم نمی‌توانستم ببینمش و فقط با لنز واید داشتم عکس می‌گرفتم. حس می‌کردم که موقعیت خیلی خاص و منحصر به فردی است و اولین چیزی که به ذهنم رسید این بود که نمی‌خواهم این موقعیت را خراب کنم. پیش از این دوربین و کنترل از راه دور شاتر را در آب شور انداخته‌بودم و مجبور شده بودم با یک قطعه سیم مسی که با دندان لخت کرده‌بودم و به هم وصل‌شان می‌کردم به عنوان کابل جایگزین استفاده کنم. نمی‌دانم چه شد، اما هر جور بود کار کرد.

س: برای دیگر عکاسان حیات وحش توصیه‌ای داری؟

ج: توصیه استاندارد من این است: ازدواج موفق داشته‌باشید و از کار دائم‌تان استعفا ندهید.

واقعا زندگی کردن با این حرفه خیلی سخت است. من خیلی خوش‌شانس بودم که زمانی حرفه عکاسی‌ام را شروع کردم که به شکلی می‌شد با درآمدش زندگی برای خودم درست کنم. آن زمان عکاسی روزنامه آنچنان درآمد زیادی نداشت، اما واقعا شغل محسوب می‌شد، و البته زمین تمرین خوبی بود، چراکه من به صورت روزانه مجبور بودم عکس بگیرم. من در کنار عکاسان دیگر و بهتر از خودم کار کردم و حرفه‌ام را بهتر آموختم و البته برای همه این چیزها پول می‌گرفتم چون در استخدام روزنامه بودم نگرانی من این است که برای نسل بعد بسیار سخت‌تر است تا درآمد داشته‌باشند و حرفه خودشان را پیش ببرند.

من خودم را خیلی خوشبخت حس می‌کنم که می‌توانم با حرفه‌ای که به آن علاقه دارم زندگی‌ام را هم پیش ببرم.

س: نظرت در مورد شرکت در مسابقه‌های عکاسی چیست؟

دوست دارم فکر کنم آن دوره از زندگی‌ام که در انتظار نتایج مسابقات عکاسی می‌مردم و زنده می‌شدم و اعتماد به نفس عظیمی که از آنها می‌گرفتم، گذشته‌است.

به نظر من نکته مثبت در مورد مسابقات و رقابت‌های عکاسی این است که می‌توانند روایت‌های عکس‌ها را به مخاطب وسیع‌تری برسانند و اینکه می‌توانند میلیون مخاطب را به تماشای زیبایی شکننده طبیعی جهان ما بنشانند و آنها را برای کنش جهت تجربه و حفاظت از این زیبایی شکننده طبیعی بیانگیزانند.