رویداد وقایع نگاری‌های صحرای سرخ (کارت پستالهایی از راونا: لوکیشن صحرای سرخ میکلانجلو آنتونیونی)
در توضیح این رویداد آمده است:
«خیلی پیشتر از انتشار کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی که جلد دوم از مجموعه سه جلدی تاریخ سینمای ایتالیا است، و برگرفته از دو کتاب مهم پیتر بوندانلا، مدرس و استاد فقید ادبیات و سینمای ایتالیا، (تاریخ سینمای ایتالیا: از نئورئالیسم تا امروز و تاریخی از سینمای ایتالیا)، تصمیم داشتم سینمای ایتالیا را با تمرکز بر چند فیلم مهم بازشناسی کنم؛ هر فیلم بر اساس یکی از عناصر برجسته آن. یکی از آن فیلمهای مهمی که در ذهن داشتم صحرای سرخ آنتونیونی بود و حالا انتشار کتاب بوندانلا، بهانه و آغازی شده است برای بررسی این فیلم و آن دیگر فیلم‌ها. به هر صورت این پیتر بوندانلا فقید و اعتبار او است که مرا در برگزاری چنین رویدادی قوت قلب بخشید.
عطف به این توضیحات، این رویداد سه موضوع مرتبط را به یکدیگر تلاقی می دهد: نخست نمایش عکسهای آدریانو زانی از منطقه راونا –زمانی قلب مرکزی ایتالیا در دوره رنسانس بود - که در قالب حس زدایی شده از محیطی گرفته شده است که زمانی لوکیشن فیلم آنتونیونی بوده؛ دوم، از گذر مشاهده این عکسها مروری بر صحرای سرخ آنتونیونی صورت می گیرد که با نوشتاری از آنتونیونی و جاناتان رُزنبام همراه است؛ و سوم، مناسبتی است که این دو را به هم می رساند، انتشار کتاب از وسترن اسپاگتی تا عصر نوستالژی.
در این رویداد بیست و نه عکس از آلبوم وقایع‌نگاری های صحرای سرخ آدریانو زانی را مشاهده می کنیم. همچنین علاوه بر متن اختصاصی جاناتان رُزنبام برای این رویداد و نیز نوشتاری از آنتونیونی، نامه مشهور رولان بارت به آنتونیونی در سال 1980، متنی از نگارنده درباره ارتباط زانی، آنتونیونی و صحرای سرخ، و نوشتاری از ابراهیم عرب بیکی درباره‌ی عکاسی ددپن و عکسهای این عکاس ایتالیایی تقدیم می‌شود.
این موضوع متداول و فراگیر است که عکاس با عنوانی که در یک یا چند کلمه به تصاویر خود می دهد موضوع یا مضمون مدنظر خود از یک سوژه یا منظری از واقعیت را محدود می کند، چیزی که عطف به ماهیت جبری عکس، بسرعت نوعی تقلیل گرایی را در شهود و ادراک بیننده منجر می شود، مساله ای که تعابیر مختلف یک عکس را حذف و زائل می کند. یا در تدبیر دیگری، عکسهای انتزاعی دستکاری شده که هیچ ماهیت واقعی ندارند و حد بیشینه ای را در معنا تراوش می کنند بگونه ای که معنا هیچ ادراک قابل ارجاعی را با خود همراه نمی کند. و البته برخی نگاههای دیگر که کارکردی سمبولیک دارد و غالبا به چشم بیننده مرتبط خوانش ساده تری دارد، اینگونه محدودسازی لزوما از هدفگرایی جزم اندیشانه متاثر است. در واقع عکاس نوعی اجبار را در تعبیر معنایی یک یا مجموعه از تصاویر خود تحمیل می کند، او جان عکس را می گیرد و آن را با واژه یا واژگانی بخیه می زند تا خروجی معنایی دستکاری شده در خود داشته باشد. اما در این مجموعه تقریبا قضیه متفاوت است، یا به عبارت درست تر پیچیده تر است. عکسها به خودی خود یک معنا دارند، در ارتباط با فیلم معنایی دیگر پیدا می کنند و با استقرار در کنار یکدیگر ربط معنایی سومی را حائز می شوند. در واقع ما با سه جهان روبرو هستیم: جهان واقعیت منطقه پیالاسا شهر راونا، جهان پا به سن نهاده جولیانای صحرای سرخ، و جهان منفرد کزکرده صنعتی بی روح وهم زده. این تصاویر با وجود شمایل های صنعتی و انتزاعی، کارت پستالهایی هستند از وقایع نگاری های صحرای سرخ؛ صحرای سرخی که شاید سرخی آن را چشم ذهن بیننده ادراک کند. لحظه ای از چیز یا چیزهایی که هر عکس بازتاب می دهد، لحظه ای از گذشته است اما درتصاویر زانی ما گذشته، آینده و اکنون را هر سه با هم داریم، هر چند به تعبیر ثبت لحظه، همه چیز وابسته به گذشته است و شاید این گذشته است که همواره اصالت دارد.
این رویداد آغازی است برای بازشناسی دوباره شاهکارهایی از سینمای ایتالیا. اگر چه این بازشناسی از سالها پیش قرار بود با انتشار کامل کتاب بوندانلا آغاز شود، این رویداد نه صرفا یک نمایشگاه عکس است و نه معرفی یا رونمایی از یک کتاب، این اولین گام یک سفر است به سینمای ایتالیا، از دریچه ای تازه. سفری به میراث فاخری که حقایق، واقعیات و گاه اوهام زیبایی را برای ما بازگو و بازسازی می کند. این سفر آنچنان که در همه جا متداول است از ایستگاه نئورئالیسم شروع نمی شود بلکه از مهمترین تصویرپرداز سینما میکلانجلو آنتونیونی، استاد زبردست روایت تصویر، قاب بندی و نما، آغاز می شود.«
این رویداد تا 22 آذر ماه از ساعت 4 الی 8 شب در گالری آما ادامه دارد.
آدرس: تهران، شهرک غرب، بلوار فرحزادی، میدان کتاب، ابتدای خیابان کوهستان، پلاک ۸، واحد ۱، گالری آما