جهان جای بهتری خواهد بود اگر...

جهان جای بهتری خواهد بود اگر...

امید صالحی عکاس نیست، نمی خواهد عکاس باشد. دوربین او هم دوربین نیست، انگار چشمی است که می بیند و برمی گزیند و آن چه را برگزید حفظ می کند. انگار هروقت که امید از امری و از وضعیت تاثر پذیرفت، خشم گرفت، نالید یا به فغان افتاد، دوربین او شروع می کند به ثبت دیده ها. انگار هر گاه چیزی در فضا بود، یا در آدمیان بود، یا در وضعیت بود که آدمی را می ازرد، دریچه این دوربین باز میشود. برای همین است که عکس ها انگار ساخته شده تا آدمی را بیازارندو به فکر بیندازند.

عکس های امید زیبا نیستند، چرا که واقعیت ها پلیدند. با عکس های او نمی توان دیواری را زینت کرد، اما می توان دیواری را به فکر واداشت. عکس های امید زشت نیستند، چرا که واقعیت اند و بدترین واقعیت ها بهترند از زیباترین دروغ ها. چنان که ذره ای افتاب به هزار حجاب رنگین و پرده سنگین می ارزد.

عکس های امید صالحی فورم نیستند و از دنیای رنگین باسمه های زیبا دورند. برای همین در انتظار آنانند که از درد نگریزند و چشم نبندند بر کجی های زندگی. بلکه در مقابلش بایستند چشم در چشم، شاید از این تماشا به ساخته شدن انسانی هوشیار و مددکار، انسانی مسوول یاری کنند. که خود باشیم.

ابراهیم گلستان در شروع فیلم خانه سیاه است ساخته فروغ فرخ زاد نوشته و گفته است: «دنیا زشتی کم ندارد. زشتی های جهان بیشتر بود اگر آدمی بر آن ها دیده بسته بود، اما آدمی چاره ساز است».

و ما اینک به هزار زبان می دانیم که چاره آدمی تماشاست. نه گریختن از تماشا. و یکی باید دست جان آدمی را بگیرد و به تماشا ببرد. به تماشای ناگزیری ها، به تماشای تباه شدن ها، افتادن ها، فروشدن ها. و آن گاه انسان که چاره ساز است، می توان گفت چاره می یابد. 

عکس، از دوربین امید صالحی آغاز چاره است.

شاید از همین روست او که تاکنون تا توانسته عکس هایش را برای بازار نفرستاده، جهان اگر هم او را می شناسد به همین دست گذاشتن روی دردهای اوست. جهان امید صالحی را می شناسد چون عکس هایش همه رازداران درد بوده اند. حالا این عکس ها را به نمایش گذاشته تا کسانی بخرند و با این کار کمکی به کانون امیدمهر برسانند و دختران سمتدیده ای که آن جا، دارند خوب می شوند. 

کانون امید مهر جایی است که در دختران بی پناه مانده ای نگه داری می شوند که به گناه زن زاده شدن، ستم دیده اند روحشان را خراشیده اند. وقتی که امید رفته است تا کانون امیدمهر را نگاه کند، آن قدر این تماشا در جان او جای گرفته و تار وجودش را به لرزه آورده که حالا عکس های خودش را هدیه انسان هایی کرده است که بخواهند سهمی از دردی را درک کنند. و دردی را حس کنند که عکاس برده است هنگام دیدن و ثبت لحظه های دیدن.

عکس های امید عکس های تماشا کردنی، گذاشتن کنار اتاق و خیابان و خندیدن به ریش روزگار نیست. عکس های امید که گفتم از جان او به در آمده برای لحظه ای اندیشیدن به درد هاست.

با خوب دیدن جهان، آدمیان که ما هستیم و زمین که خانه بزرگ ماست بهتر جایی برای زیستن خواهد شد. و این منتهای امیدواری کسی است که این عکس ها را گرفته است. یعنی امید صالحی.