گزارش نمایشگاه عکس«در-میان»
ایسنا گزارش ۱۳۹۱/۱۰/۱۲

گزارش نمایشگاه عکس«در-میان»

شقایق مظلومی این روزها نمایشگاهی از عکس‌های خود را با عنوان "در- میان"در نگارخانه آتبین برپا کرده است، پروژه "در-میان" در نواحی مختلف در نزدیکی مرز ایران عکس‌برداری شده است و به مفاهیم جابجاشدگی و جغرافیای خیالی ارجاع دارد.

شقایق مظلومی درباره نام‌گذری نمایشگاه با نام "در- میان" اظهار داشت: عنوان از اصطلاحی از "ادوارد سعید(نظریه ‌پرداز ادبی و منتقد فرهنگی فلسطینی - آمریکایی) برداشته شده است با نام" in betweenness "و در حقیقت من ترجمه خودم را از این واژه برداشتم.

مظلومی با بیان اینکه به لحاظ مفهوم این نمایشگاه درباره کسانی است که مهاجرت کرده‌اند، افزود: البته این مهاجرت بیشتر به معنای جابجایی جغرافیایی است و فضایی بین سرزمین مادری و سرزمین مقصد است.

این هنرمند همچنین به مکان گرفتن عکس‌ها نیز اشاره کرد و گفت: این مجموعه عکس پس از بازگشت من به ایران گرفته شد و من سعی کردم محلی را برای گرفتن این عکس‌ها انتخاب کنم که حالتی بین تعلق و عدم تعلق را در من ایجاد کند.

وی ادامه داد: در حقیقت من به جایی بازگشتم که به آن تعلق دارم و حسی مانند معلق بودن را داشتم و به دنبال راهی بودم که که این حس را نشان دهم. این حس برگرفته شده از یک سری تجربیات بود که من سعی کردم آنها را به صورت عکس نشان دهم.

مظلومی با اشاره به اینکه دیدی که نسبت به مرزهای ایران وجود دارد در طول زمان تغییر نکرده است، اظهار داشت:در حقیقت این تغییرات و مرزبندی‌های یک کشور بر روی هویت و ناپایداری بودن آنها تاثیر دارد.

عکاس مجموعه "در- میان" افزود: تعریف ما از ملت و جغرافیا یک تعریف ذهنی است که به جای ارائه یک تعریف واقعی در ذهن ما قرار گرفته است.

وی همچنین در پاسخ به این پرسش که آیا در این تهیه این عکسها از هنر محیطی نیز بهره برده است، خاطر نشان کرد:البته من سعی می کنم خیلی خودم را درگیر این تعاریف نکنم،برای من گفت‌گوهای حول کار بیشتر اهمیت دارد.

این هنرمند درباره مشکلات عکس برداری در نواحی مرزی ایران نیز گفت: البته در این کار زن بودن برای من حصاری را ایجاد کرده بود که امن سفر کنم.در بیشتر سفرها به همراه مادرم و یا یکی از دوستانم بوده‌ام.البته در این میان بسیاری ها تاکید می‌کردندکه رفتن به چنین سفرهایی همراه با مخاطرات زیادی است ولی من بی توجه به همه آنها این پروژه را به اتمام رساندم.

مظلومی در بخش دیگری از صحبت‌های خود اظهار داشت: شانس بزرگی که من داشتم این بود که من عکاس به معنای رایج نیستم و به همین خاطر خیلی وارد مدهای تکراری در عکاسی نشدم.

وی ادامه داد: من ایده را در ذهن پرورش می‌دهم و بر اساس آن بهترین ابزار را انتخاب می‌کنم، در واقع من از ایده به سمت ابزار می روم.

مظلومی همچنین درباره ارتباط بدنه جامعه با هنرهای تجسمی نیز گفت:متاسفانه فاصله عمیقی بین هنر معاصر و توده مردم بوجود آمده است و نهادهایی که باید این فاصله را پر کنند آنچنان فعال نیستند.

این هنرمند موزه‌ها را اولین نهادی دانست که می توانند مردم غیر متخصص را به سمت هنر معاصر سوق دهند و عنوان کرد و اظهار داشت:گویا در این میان حلقه گم شده است و هنر معاصر بیشتر به صورت محفلی این روزها پدیدار شده است.

مظلومی تاکید کرد:البته در نمایشگاه‌های اخیر که برگزار کردم بازخورد خوبی را از مردم عادی دیدم و به عنوان یک هنرمند حس می کنم وظایفی را که بر عهده نهادها است را من باید به دوش بکشم.

این عکاس همچنین درباره ارتباط مردم باآثار خود افزود: من سعی می کنم مسائل پیچیده را ساده کنم. برای نمونه درباره مساله مهاجرات که در حال حاضر به بحثی داغ مبدل شده است سعی در بیان ساده و غیر پیچیده داشتم.

وی ادامه داد:هنر نباید ماجراهای پیچیده را پیچیده‌تر کند و باید آنها را ساده و قابل فهم کند.این روزها شاهد یک ژست روشن فکری هستیم که نتیجه آن فاصله گرفتن مردم با هنر شده است.

مظلومی درباره اقتصاد هنر در ایران نیز خاطر نشان کرد: البته من خیلی وارد چنین فضایی نشدم ولی گویا این فضای اقتصادی فقط برای عده کمی وجود دارد و انگار نوعی از هنر در حال دیکته شدن به مردم است.

ایده اصلی این عکس‌ها به تجربه عزیمت و بازگشت و قرارگیری در وضعیتی دوگانه بینابین تعلق و عدم تعلق، وجود و فقدان و مانوس و نامانوس باز می‌گردد.

این عکس‌ها به شکل موزاییک گونه گرفته شده است و همچون ذهنی پاره پاره شده سرهم بندی شده‌اند، در حالی که تکه هایی در میان روند بازسازی خویشتن از دست رفته‌اند.

به گزارش ایسنا، همچنین امیرعلی نجومیان (نویسنده، نظریه‌پرداز) نیز درباره این نمایشگاه آورده است: "آن‎چه یا آن‎که من هستم نسبت نزدیکی دارد با جایی که در آن قرار دارم. من هویت خود را با وابستگی به فضایی جغرافیایی می‌سازم و باز می‌سازم و پس از مدتی فراموش می‌کنم که خود آن را ساخته‌ام.

فضاهای جغرافیایی قلمروهای بسته، ثابت و خنثی نیستند، بلکه حامل دلالت‌های عاطفی و باورهایِ دنیای خیالی و ذهنی ما هستند. فضاهای مجموعه در-میان فضاهایی محتمل، ناقص، و نسبی هستند."