استفن شور و پیوند درونی عکاسی

ترجمه نرگس صالح‌نژآد

کمتر عکاسی به مانند شور وجود دارد که به خوبی با تئوری و تاریخ این رسانه آشنا باشد. عکاس نیویورکی و نویسنده فایدن، کسی که اثرش برای اولین بار وقتی که چهارده ساله بود به موزه دپارتمان هنر مدرن افزوده شد؛ ، مورد آموزش قرار گرفت، در مورد این رسانه نوشت و تمرینات خود را ادامه داد و با هر پروژه مهارت‌های خود را به طرز قابل توجهی گسترش داد.

هفته گذشته، شور با جف روزنهایم (Jeff Rosenheim)، موزه‌دار بخش عکاسی موزه هنر متروپولیتن، در مقابل جمعیت حاضر در مرکز بین‌المللی منهتن، گفتگویی کرد.  ICP (مرکز بین‌المللی عکاسی) به معرفی جدیدترین کتاب او پرداخت؛ از الجلیل تا نگب.

عنوان کتاب، میزان گستردگی پروژه شور را نشان می‌دهد، عکاسی در فلسطین و نیز اجتماعات یهودی در اسرائیل و کرانه باختری. هنگام گفتگو و مصاحبه‌های پس از آن، که به طور انحصاری برای Phaidon.com انجام شد، شور بیان کرد موضوع اصلی این بود که این کار بسیار بیشتر از لنداسکیپ‌های یومیه‌ای که در ایالت متحده آمریکا ثبت کرده توانسته او را هیجان‌زده کند..

او توضیح می‌دهد «چالش بزرگی بود که عکس‌هایی ثبت کنم که هیچ‌گونه وابستگی به موقعیت سیاسی نداشته و صرفا عکس باشند . زندگی در آنجا تعارضاتی دارد اما به مراتب پررنگ‌تر از درگیری و جنگ است و این یکی از چیزهایی بود که من قصد داشتم در این کتاب منعکس کنم.»

در این ویدئو، شور توضیح می‌دهد که چطور در مشاهده‌ی عادی از یک محل، جایی که جنگ در تمام زندگی روزمره رسوخ کرده، تکنیک خود را اعمال کرده است. عکاسی از صومعه متروک قرن ششمی، یا تقاطعی شلوغ، مشکلات امروزی سرزمین مقدس مفهومی ضمنی به این مجموعه عکس‌ اضافه کرده است.

چشمان شور وقتی که صحب از عکسی شد که از پنجره یک فروشگاه کلاه زنانه گرفته بود، برق می‌زد. او می‌گفت، اگر این تصویر را سال‌ها پیش دیده بود آن را به عنوان یک تصویر نوستالژیک ساده‌ طبقه‌بندی می‌کرد. او توضیح می‌دهد «کلاه‌ها تقریباً کهنه هستند، شاید متعلق به دهه ۱۹۴۰». با این حال او ادامه می‌دهد: «زندگی در اورشلیم، می‌دانستم که این کلاه‌ها به دست زنان متعصب اورتدکس پوشیده شده  و مفهوم ذهنی این تصویر کاملاً روشن نیست.»

  

   

در واقع، این کتاب نقطه عطف مهمی برای بحث در مورد افکار گسترده شور در عکاسی است. زمانی که از او پرسیده شد، او اذعان کرد که «فقط عکاسان به خوبی محدودیت‌های این رسانه را درک می‌کنند.»

شور قدرت توصیف عکس را این‌گونه توضیح می‌دهد: «عکس مسائل و چیزهایی را که شما می‌توانید با کلمات بیان کنید، توضیح نمی‌دهد، فقط آنها را توصیف می‌کند. من فکر می‌کنم برخی افراد فقط چیزهایی را احساس می‌کنند که در جهان وجود دارد یعنی چیزهایی که قابل دیدن است. چیزهایی عمیق‌تر و طنین‌اندازتری هم وجود دارد که نمی‌توان با کلمات بیانشان کرد یا در کلمات نمی‌گنجند اما به رسمیت شناخته می‌شود: پیوند درونی.»

 

 

شاید ما باید این را در نظر داشته باشیم که ورق زدن تصاویر در کتاب جدید شور تا زمانی که فاقد هرگونه پیام آموزشی است، در مورد منطقه‌ای که هیچ متنی نمی‌تواند آن را توصیف کند. گفتگو را در بالا ببینید. برای آشنایی بیشتر با افکار شور چگونگی امکان لذت تمامی افراد از عکاسی، کتاب او با عنوان طبیعت عکاسی را ملاحظه کنید.