«چیزها آنگونه که هستند»؛ عصر ویتنام: ۱۹۶۵-۱۹۷۴
انسان بر روی ماه راه رفت، موزیک راکاندرول به عنوان صدای نسل شناخته شد و محمدعلی به عنوان بزرگترین ستاره ورزشی تبدیل شد. جنگ در طی یک هفته به خاورمیانه آمد و آن را ترک کرد. در مکزیکوسیتی، پاریس، پراگ، توکیو و واشنگنون دیسی، تظاهراتهایی که در اعتراض به سیاستهای دولت در جریان بودند، خبر از یک انقلاب جهانی میدادند که با خشونت سرکوب شدند.
مارتین لوترکینگ در حالیکه از مبارزه برای حقوق سیاهان آمریکا دفاع میکرد ترور شد. تروریسم جهانی به دلیل ناسیونالیسم و ایدئولوژی فوران کرد.
سایه افتضاح خشونت جنگ ویتنام بر بالای سر باورها و بینشهای در حال تغییر قرار گرفت. سبب دوقطبیشدن و بسیج افکار عمومی شد، انگیزه را در نسلی از عکاسان به وجود آورد که جنگجوان را محبور به پذیرش آنها به عنوان شاهد بهره بگیرند.
جنگ عامل بسیاری از دستاوردهای نمادین فتوژورنالیسم شد. با عکسهایی که خشونتشان باعث تحریک احساسات آن دوران شد.
گذشت زمان، پایان آمریکایی بزرگ و عظیمالجثه، مجله لایف، که فعالتیش در سال ۱۹۷۲ متوقف شد را به چشم دید. در زمانهای که مجلات رنگی اروپایی-پاریمچ در پاریس، شترن در هامبورگ و مجله ساندیتایمز در لندن- پیشرو بودند، مقر جهانی فتوژورنالیسم به پاریس نقل مکان کرد. فتوژورنالیستها بهخاطر استقلال اندیشه و عملی که در محیط تازه ژورنالیسم بیشتر به سبب کارکردن آزاد برای آژانسهایی که دفتر آنها در پاریس قرار داشت، اعتبار کسب کردند.
با ماموریتهایی که آنها برای خود تعریف میکردند و اقدام به انتشار کتاب کارهای خود به سبک و سیاق شخصی، فتوژورنالیسم به شکل دادن مطبوعاتی که از آن جان گرفته بود، پرداخت.