انتشار کتاب «بر سر نقد هنری چه آمد؟»

الکینز در این کتاب جایگاهی جدی‌تر، مهم‌تر و قابل استناد‌تر برای منتقد طلب می‌کند: جایگاهی که در آن منتقد هم به نقد و داوری‌هایی بلندنظرانه از یک نمایشگاه نظر داشته‌باشد: مانند داوری درباره‌ی جریان‌های مهم تاریخ هنر و بالطبع بالاتررفتن جایگاه خود نقد، طوری که بتواند به‌عنوان بخشی از تاریخ هنر مورد ارجاع و مطالعه قرار بگیرد و در متون آکادمیک‌  نیز به آن ارجاع داده شود. این جایگاه بلندمرتبه و پراهمیت به دست نمی‌آید مگر با کسب دانش و مطالعه و تعمق و بلندپروازی که منتقد در آن جایگاه و اهمیت حرفۀ خود را به‌عنوان یک عمل روشنفکرانه جدی بگیرد.

الکینز در این کتاب اشاره می کند که «هر نویسنده‌ای ــ مهم نیست با چه نیت و هدفی ــ می‌بایست یک فهرست کتاب نامحدود داشته باشد و در جریان هر مقاله و اظهار نظر مرتبطی باشد. ما می‌بایست آن‌قدر بخوانیم تا چشمانمان تار شود، این خواندن هم می‌بایست بلندپروازانه باشد  مانند نوشته‌های گرینبرگ و آدورنو، و هم بدون تبعیض قائل شدن؛ آثاری که در‌حالت عادی از آن فراری هستیم را هم باید بخوانیم.»