چرا عکس قاتل را در صفحه اول کار می‌کنید؟
ترجمه: شهاب شهسواری
می‌توانید برای خوانندگان توضیح دهید این تصمیم چگونه اتخاذ شد؟ چه کسانی در آن نقش داشتند؟ در عین حال چگونه میزان ارزش خبری را در برابر موضوعاتی همچون ناراحت کردن خوانندگان یا تازه کردن داغ خانواده قربانی یک حادثه ارزیابی می‌کنید؟
فیل کوبرت: در شرایطی مانند این، تصمیم برای استفاده از عکس در اختیار دبیر سرویسی که گزارش را تهیه می‌کند، دبیران سرویس عکس و دبیرانی که تعیین می‌کنند صفحه یک روزنامه در وب‌سایت و نسخه موبایل ما به چه شکل نمایش داده‌شود، است. در شرایط خاصی مانند یک گزارش بسیار مهم و فوری و عکسی که به صورت خاص حساسیت‌برانگیز باشد، یک دبیر در سطح شورای سردبیری هم احتمالا در تصمیم‌گیری مشارکت می‌کند.
در این مورد خاص همه ما هم نظر بودیم که عکس باید در صفحه یک قرار بگیرد. اول از همه اینکه گزارش مربوط به یک خبر بسیار مهم بود، به خصوص با توجه به نقش روسیه در سوریه و تنش‌هایی که میان کشورهای مختلف و گروه‌های مختلف در منطقه وجود دارد. در عین حال عکس به صورت کاملا واضحی طبیعت بهت‌آور حمله را نمایش می‌دهد. به گمان من این عکس بسیار واضح‌تر از توصیف نوشتاری حادثه گویای حادثه است. یک قاتل خوش پوش در یک فضای بسیار عالی، همه اینها بخشی از ارزش خبری عکس هستند. از سوی دیگر تصویر با وجود اینکه بسیار دردناک و بهت‌آور است، اما خونین یا به شکلی زیاده از حد احساساتی نیست.
آیا استانداردهای متفاوتی میان صفحات لایی که گزارش در آن کار می‌شود با صفحه اول در وب‌سایت یا صفحه اول روزنامه چاپی فردا وجود دارد؟
در پاره‌ای از اوقات چنین تفاوتی وجود دارد. گاهی اوقات ما ممکن است تصمیم بگیریم تصویر ارزش خبری دارد و به اندازه کافی مهم است و باید منتشر شود، اما تصمیم می‌گیریم که آن را بالای صفحه اول وب‌سایت قرار ندهیم یا اینکه در نیم‌صفحه بالای صفحه یک روزنامه چاپی قرار ندهیم. در مورد عکسهای صفحه یک، خواننده بدون هیچ‌گونه آمادگی قبلی و بدون انتخاب اینکه چه چیزی را قرار است ببینند با آن مواجه می‌شوند، در نتیجه در مورد عکسهای صفحه یک ما قطعا بیش از اندازه حساسیت نشان می‌دهیم. از سوی دیگر اگر یک خواننده تصمیم بگیرد که برای خواندن یک مقاله از صفحه یک کلیک کند یا اینکه در یک آلبوم عکس برای مرور کلیک کند، آنگاه معمولا فرض بر این است که خواننده نسبت به آن‌چه در عکس خواهد دید آمادگی دارد. برای مثال دبیران روزنامه در مورد یک عکس که درباره قتل‌های مربوط به مبارزه با مواد مخدر در فیلیپین بود به شدت با حساسیت تصمیم‌گیری کردند. در نتیجه ما برای خوانندگان‌مان هشداری نوشتیم در مورد اینکه تصاویری که با آن مواجه خواهند شد تا چه اندازه دردآور است.
اما در مورد واقعه آنکارا، تصمیم ما این بود که عکسی که در صفحه اول قرار می‌دهیم مشکلی ندارد. با این حال فکر نکنم آمادگی این را داشتیم که مثلا تصاویر ویدئویی آن وضعیت را در صفحه یک قرار دهیم، چرا که به صورت بالقوه بسیار دردناک‌تر بود. ما لینکی از ویدئو در صفحه یک قرار دادیم اما اصل ویدئو را در صفحه یک نگذاشتیم.
چرا تصویر را به صورتی نبریدید و کراپ نکردید که قاتل دیده شود اما جسد سفیر در تصویر نباشد؟
چنین کاری عملا توانایی اثرگذاری یک عکس خبری را از بین می‌برد. اگر تصویر خون آلود یا نفرت‌انگیز و کثیف بود، شاید این گزینه را بررسی می‌کردیم، اما در مورد این عکس خاص بریدن یا کراپ کردن تصویر به نظرمان ضروری نبود.
آیا مثالی در ذهن دارید که نیویورک تایمز تصمیم‌گرفته باشد از یک عکس کثیف یا خونین صرف نظر کند و آیا می‌توانید توضیح دهید در صورتی که چنین موردی وجود داشته چرا این عکس اجازه راه یافتن به صفحه یک پیدا نکرده؟
بله! موارد متعددی وجود دارد، بسیاری از عکس‌ها هستند که ما تصمیم می‌گیریم در صفحه یک نگذاریم. شوربختانه تقریبا هر روز دبیران عکس ما با تصاویری دردناک و حتی فاجعه‌بار از جنگ و درگیری مواجه می‌شوند، عکس‌هایی از سوریه، از بمب‌گذاری‌های تروریستی و دیگر مسائل. جریان بی‌پایانی از چنین تصاویر نه تنها می‌تواند خوانندگان را آزار دهد بلکه حتی ممکن است نهایتا آنها را نسبت به قضایا بی‌تفاوت کند. وقتی که ما یک عکس خشن یا دردناک را کار می‌کنیم، قطعا تصویری است که به لحاظ خبری موثر باشد یا دست کم بتواند اهمیت شرایط مورد نظر گزارش را به شکل قدرت‌مندی نمایش بدهد.
***
برداشت من این است. من با دبیران نیویورک تایمز موافقم که این نمونه خاص جایی بود که عکس برای نمایش دادن ذات مهیب و دردآور حمله و رساندن پیام اصلی گزارش اهمیت حیاتی داشت و استفاده از آن در صفحه اول وب‌سایت قابل توجیه است. (بسیاری از سایت‌های خبری دیگر هم همین گزینه را انتخاب کردند) تصویرگری بصری از مدت‌ها پیش توانش را در تاثیر بر احساسات انسان‌ها نشان داده‌است و در مواقعی حتی عامل تغییر مسیر تاریخ شده‌است. تصاویر به شکلی توان انجام چنین کارهایی را دارند که گزارش‌های خبری در بسیاری مواقع از آن ناتوانند: به عکسهای بدن‌های سوخته شهروندان غیرنظامی فکر کنید که از پلی در فلوجه عراق آویخته شده‌اند، یا به عکس جسد پسرک سوری در ساحلی در ترکیه. چنین تصاویری می‌تواند برای مخاطبانی که بدون هشدار قبلی صفحه اول وب‌سایت روزنامه یا صفحه یک روزنامه صبح را باز می‌کنند بسیار دردآور باشد. معنایش این است که تصمیم برای استفاده از آنها باید با دقت بسیار بالایی گرفته‌شود. با این حال تصمیم‌هایی که در مورد آنها گرفته می‌شود باید با ثبات قدم و جدی باشد.
توضیح عکس یک: روزنامه نیویورک تایمز عکس این قاتل را بعد از شلیک به سفیر روسیه در ترکیه روز دوشنبه در صفحه اول وب‌سایتش کار کرد – عکس از برهان اوزبیلیچی - اسوشیتدپرس
منبع: +