دیان آربس، ریچارد آودون، رابرت فرانک، هری کالاهان و بسیاری دیگر در نمایشگاهی پُر ستاره

بسیاری از موثرترین عکاسان قرن بیستم در نمایشگاه پیس لندن گرد هم آورده‌شده‌اند. نمایشگاهی که تنوع آثار را نمایش می‌دهد. در این نمایشگاه آثاری از دایان آربوس (Diane Arbus)، ریچارد آودون (Richard Avedon)، هری کالاهان (Harry Callahan)، رابرت فرانک (Robert Frank)، لی فریدلندر (Lee Friedlander)، اروینگ پن (Irving Penn)، هنری وسل (Henry Wessel) و گری وینوگراند (Garry Winogrand) به نمایش گذاشته شده است. این نمایشگاه تمایز سبک‌های متنوع این کلاسیک‌های آمریکایی را که پیشگامان نمایش آمریکا در یک دوره تغییر پرهیاهو بودند، نشان می‌دهد.

تامارا کورم، مدیر ارشد پیس می‌گوید: «ایده این نمایشگاه از علاقه بی حد و حصر من به رابرت فرانک شروع شد، آنگاه بود که من شروع کردم به نگاه کردن به آثار بسیاری از آثار عکاسانی که در نشان دادن بسیاری از جنبه‌های زندگی آمریکایی تلاش کرده‌بودند.»

عکس‌هایی از مجموعه مشهور رابرت فرانک با عنوان «آمریکایی‌ها (The Americans)» تنوع زندگی در سراسر این کشور را نشان می‌دهد. این عکس‌ها در طول سفرهای جاده‌ای سراسر کشور بین سال‌های ۱۹۵۵ و ۱۹۵۶ گرفته‌شده‌اند. این عکس‌ها چه به لحاظ سبک و چه به لحاظ سوژه‌ی آن‌ها انقلابی محسوب می‌شوند. فرانک نهایتاً ۸۳ فریم را از میان بیش از ۲۷ هزار عکسی که گرفته‌بود، انتخاب کرد تا نمایش دهد. وسل (Wessel) که به شدت تحت تأثیر آثار فرانک قرار گرفته‌بود، سنت او را ادامه داد و در چندین سفر جاده‌ای سراسر کشور را پیمود. او با اجتناب از جذابیت مناظر مناطق بدون سکنه شروع کرد به ثبت آثار انسان‌های در غرب آمریکا و اندکی امضای بذله و فکاهی به آثارش اضافه کرد.

پرتره‌هایی از افراد و گروه‌هایی که توسط آربوس و آودون و پن ثبت شده‌اند، مجموعه‌ای از مطالعات عمیق از آمریکایی‌های مشهور و آمریکایی‌های به حاشیه رانده‌شده را نمایش می‌دهند، در شرایطی که عکس‌های وینوگراند به نوعی خودانگیخته چارچوب‌های رسمی را می‌شکند و به روشنی وضعیت و حالت زمان را ثبت می‌کند.

الیوت مکدونالد، از مدیران بلندپایه پیس می‌گوید: «محبوب‌ترین عکاس من در این نمایشگاه کالاهان است، یک ذهنی باز با چشمی بسیار هوشیار برای قاب‌بندی، خطوط افق بی‌نقص و تن رنگ. جستجوی منحصر به فرد و قدرتمند او در طبیعت در کنار مناظر شهری او را به سطح جدیدی از عکاسی آبستره رسانده است که می‌تواند پاسخی به نقاشی‌های معاصر کنونی باشد.»

کالاهان با چشم هوشیار برای سوژه‌های و ترکیب‌بندی‌های جذاب از طبیعت، شهرها و حومه‌های شهرها عکاسی کرد. فریدلندر در عوض بر روی منظرهای ساخته‌شده به دست بشر تمرکز داشت و نمایی غریب از مناظر کنار جاده‌های آمریکایی را نشان می‌دهد و نوعی احساس بازتاب خود را در سبک عکاسی خیابانی‌اش نمایش می‌دهد که غالباً عملاً شامل سایه خودش درون عکس می‌شود.

نمایش این دیدگاه‌های متنوع از کلاسیک‌های آمریکایی می‌تواند نمایش‌دهنده‌ی نوعی نگاه هم‌زمان به واقعیت‌های زندگی پساجنگ جهانی دوم در آمریکا و در عین حال نگاه خاص هر عکاس خاص به این زندگی باشد. فرانک در سال ۱۹۶۱ می‌گوید: «یک چیز هست که عکس حتماً باید شامل آن باشد، انسانیت موجود در لحظه. چنین نوعی از عکاسی همان رئالیسم است. اما رئالیسم به تنهایی کافی نیست، باید دیدگاه و نگاه هم وجود داشته‌باشد. این دو در کنار هم هستند که یک عکس خوب را ثبت می‌کنند.»

عکس یک: باغ وحش سنترال پارک – نیویورک – ۱۹۶۷ – گری وینوگراند

منبع: BJP